Η βραδιά εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη… Ήμασταν και οι δυο ζαλισμένοι από το κρασί και όταν την κοίταξα στα μάτια και την ρώτησα διστακτικά «Πάμε;» μου απάντησε με ένα χαμόγελο κατάφασης. Πλήρωσα το λογαριασμό και σε λίγο άνοιγα την πόρτα της κλινικής. Εκείνη σιωπηλή. Εγώ -αφού σήκωσα τις ασφάλειες του ρεύματος- την οδήγησα στην αγαπημένη μας έδρα. Τα μάτια της χάιδευαν το κορμί μου καθώς απολύμαινα την ταμπλέτα και μόλις τελείωσα κάθισε αναπαυτικά. Στο γυμνό λαιμό της πέρασα το ασημένιο πετσετοκάτοχο και ξεκίνησα τη λήψη ιστορικού. Σε λίγο ήξερα ότι χρειαζόμουν. Με μια κίνησα την πλησίασα, την σήκωσα ψηλά και ένιωσα την καυτή της ανάσα να με τυλίγει.
Είχα ήδη ετοιμάσει τον «εξοπλισμό» μου, όταν μου ψιθύρισε στο αυτί: «Μήπως ξέχασες να πάρεις προφύλαξη;» Έβγαλα από την τσέπη της ποδιάς μου ένα ζευγάρι γάντια τα οποία μου φόρεσε εκείνη πριν καλά-καλά να το καταλάβω. Της εξήγησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω με το φως σβηστό κι έδειξε κατανόηση… Όταν το έβαλα στο στόμα της ήταν ακόμη μαλακό. Εκείνη το δάγκωσε και αμέσως άρχισε να σκληραίνει. «Δυο λεπτά… θα κάνω… μόνο…» της εξήγησα «…μια και πρόκειται για έξοχο αποτυπωτικό υλικό». Ήταν το καλύτερο αποτύπωμα της ζωής μου. Έχοντας εξασφαλίσει μέτρα για την προσωρινή στεφάνη, ήμουν έτοιμος να συνεχίσω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά· το ίδιο και η δική της. «Είμαι έτοιμη» ψιθύρισε.
Είχε έρθει η ώρα. Την έβαλα στο χέρι, την χτύπησα απαλά, άφησα δυο σταγόνες να φύγουν στον αέρα, την κράτησα με το χέρι μου γερά και σημαδεύοντας είπα: «Μπαίνω!». Έκανα την έγχυση ανασαίνοντας βαριά και εκείνη έβγαλε μια πνιχτή κραυγή ικανοποίησης. Περίμενα πέντε λεπτά να συνέλθει και μετά άρχισα τη «δουλειά». Ξεκίνησα αργά και σταθερά με την κυλινδρική εγγλυφίδα και λίγες στροφές από τη μασητική επιφάνεια ενώ με κοιτούσε επίμονα στα μάτια. «Με νιώθεις αγάπη μου;» ρώτησα γεμάτος ανασφάλεια. Ευτυχώς μου έγνεψε «όχι» και τονώθηκε το ηθικό μου (ποτέ δεν ήμουν καλός στις αναισθησίες). Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό μου καθώς ανέβαζα στροφές και η εγγλυφίδα μου πάλλονταν σαν τρελλή επάνω στο γομφίο της. Ήταν η ώρα να γίνω λίγο άγριος, αφού αρέσει σε όλες τις ασθενείς: «Φτύσε!» την πρόσταξα και με υπάκουσε.
Aλλαξα στάση γιατί είχαμε κουραστεί και οι δυο και ανέβασα ψηλότερα την έδρα. «Θα σου χαμηλώσω το βάθρο, άτιμη!» φώναξα και προχώρησα ενδοσχισμικά. Ήταν ξαναμμένη και άξαφνα απογειώθηκε σε αλλεπάλληλους σπασμούς πόνου (τελικά χρειάστηκε και τοπική δι’ εμποτίσεως). Μόλις ηρέμησε, έβαλα την κυλινδροκωνική και είπα: «Τώρα θα σε πάρω κι από πίσω» -εννοώντας την άπω όμορη επιφάνεια. Χωρίς να προβάλλει καμία αντίρρηση έγειρε λίγο προς τα μπρος το κεφάλι της ώστε να μπορώ να βλέπω καλύτερα… Ήταν πραγματική απόλαυση, μια και δεν υπήρχε επαφή με τον γειτονικό γομφίο και κουνιόμουν ανενόχλητος.
Ένιωθα πως όπου να ‘ταν θα τελείωνα και η χειρολαβή μου είχε πάρει φωτιά. Το κορμί μου αναρρίγησε ταυτόχρονα με τις τελευταίες περιστροφές της εγγλυφίδας μου. Έκατσα μια στιγμή για να θαυμάσω το κομψοτέχνημά μου και άναψα ένα τσιγάρο. Εκείνη δεν είχε συνέλθει ακόμη εγώ όμως είχα ολοκληρωθεί επιστημονικά. Καθίσαμε μέχρι να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Στο μυαλό μου περνούσαν ακτινογραφίες του παρελθόντος… καμιά εμπειρία δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Πριν φύγει της «πέταξα» και μια πρόχειρη στα γρήγορα για να μπορεί να κυκλοφορεί και την αποχαιρέτησα τρυφερά. Οι ασφάλειες της κλινικής έπεσαν και πάλι και οι έδρες βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Πήρα το δρόμο για το σπίτι συλλογιζόμενος την επόμενη συνεδρία…
Μπραβο κοντοπιθαρο Αλιεν… Καταφερες να διασαλευσεις και το θεσμο της Χρυσης Μπαλας. Που τον Τζοκερ να στελνανε, πιο σοβαρο κουστουμι θα φοραγε. Δε κατεβαινες κατευθειαν με τη φορμα απ’ την προπονηση; Αλλα ετσι ειστε εσεις οι εξωγηινοι… Ο αλλος ο ζουμπας με τη φατσα παιδεραστη -που ενας θεος ξερει απο που ψωνισε την κυρα του- δε ντραπηκε ν’ αφήσει τον φετινο Πιρλο εκτος των εντεκα καλυτερων του κοσμου -και του ‘φαγε και τη θεση στη τριαδα. Απ’ την αλλη η κακομοιρα η Κριστα με το κουστουμακι του, το τζελ του και την κυρα-Ιρινα του θα παει παλι σπιτι κλαιγοντας… Αλλα εδω μια φορα του φορεσαν το περιβραχιονιο κι ο αλλος ο Καρμπονερος του το βγαλε απ’ τη μυτη, γιατι ο κακος κυριος Ζοζε εχει αλλεργια στους ρουφιανους!
Κι εσυ εκει… Στον κοσμο σου… Μηπως η κυρα σου η λεχωνα περνα καμια επιλοχεια καταθλιψη και σ’ εβαλε να κανεις τον κλοουν στο Τιαγκο και σ αυτη; Γιατι πως αλλιως να εξηγησω ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΥΑ ΣΑΚΑΚΙ που ακομα και στον πλανητη σου θα διεταζαν την απελαση σου; Κι ομως μεσα σ’ αυτο το αναθεματισμενο θεατρο του παραλογου που δημιουργησες, θα μπορουσες να ‘χες σωσει καπως τη κατασταση. Να πεις για παραδειγμα “Ευχαριστω τον Ζορζ Γκαλι για τις στυλιστικες του υποδειξεις” ωστε να δειξεις οτι δεν ψωνισες απο κει που ψωνιζουν τα ξωτικα του Αι Βασιλη!!! Αλλα οχι, εσυ να μας πεις μονο τις γνωστες παπατζες για τους συμπαικτες σου και ποσο σε βοηθησαν γι’ αυτο το βραβειο… Μπραβο λοιπον… Μπραβο και σε σενα, μπραβο και στον κυριο Μπλατερ, που αν αυτος θελει απο δω και περα να ειναι ο Θεσμος της Χρυσης Μπαλας να μας το πει να ξερουμε του χρονου στα βραβεια της Super League να επιμελουνται τις εμφανισεις των υποψηφιων ο Σιανιδης κι ο Φλωρινιωτης… Καταρα στο συστημα, Λευτερια στον αγωνιστη Εμιλιο Φουρταδο!!!
ENA ΠEZOΔPOMIO KINEITAI ΠAPAΛΛHΛA ΣTH ΔIXOTOMO THΣ KAKΩΣHΣ THΣ IMΠEPIAΛIΣTIKHΣ ΠAΘOΓENEIAΣ TOY FACEBOOKIKOY KOΣMOY.
Πάνε χρόνια τώρα που μιλάω μόνος μου… Το τι λέω είναι άλλη ιστορία και δεν πρόκειται να σας πω αφού δε γνωριζόμαστε και τόσο. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι αφού οι ιδιοφυείς τύποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να σαλτάρουν γιατί όπως λένε μια λεπτή γραμμή χωρίζει την τρέλα από την ιδιοφυϊα κατά συνέπεια, και αποδεχόμενος την τρέλα μου, συνειδητοποιώ ότι είμαι από τους πλέον έξυπνους ανθρώπους του πλανήτη. Θα έπρεπε να είμαι στη NASA ή καλύτερα η NASA να έρχονταν που και που από δω γιατί έχω και άλλες δουλειές να κάνω… Κατανοώ πλήρως τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε μέσα σου από τις πρώτες αυτές γραμμές που διάβασες, καθώς επίσης και τις απορίες που τρέχουν συνεχώς μέσα στο μυαλό σου (“Τελικά μήπως με κερατώσε η Μαρία;”, “πάλι μόνος αυτές τις διακοπές ρε γμτ;”, “ο κολλητός έχει αρχίσει να μου τη σπάει τελευταία..αυτός φταίει που δε βρίσκω γκόμενα με τα καφριλίκια του!!”, κτλ..) Κατανοώ πλήρως ότι η όποια συμπάθεια σου είχε δημιουργηθεί πλέον δεν υπάρχει ούτε σαν ανάμνηση: είτε γιατί έπεσα μέσα και θυμήθηκες γιατί είσαι όπως είσαι, είτε γιατί έπεσα τελείως έξω και ξενέρωσες, κάτι σαν τα φαβορί που αποκλείστηκαν νωρίς από το μουντιάλ πριν προλάβεις να δεις έναν ολόκληρο αγώνα τους και να χαρείς λίγο μπάλα… ή έτσι νόμιζες… ή έτσι νομίζεις ότι νόμιζες.. Κατανοώ ότι το ενδιαφέρον σου για το παραλήρημα αυτό έχει αρχίσει να φθίνει, παρόλα αυτά δε σταματάς να διαβάζεις ενώ σκέφτεσαι τι άλλη βλακεία θα βρω να πω αρχίζοντας με τη φράση “Κατανοώ..”. Μη φοβάσαι, θα δείξω κατανόηση. Βαριέμαι να γράψω άλλο, αν είσαι τυχερός αυτό το καλοκαίρι θα βρεις γκόμενα..
– Πάμε ο επόμενος – (ησυχία) – Όχι δεν πάμε στον επόμενο ακροατή, με ειδοποιούν από το κοντρολ ότι έχουμε στην γραμμή τον Ηλία Μπαζίνα… γειά σου Ηλία – Γεια σου και σένα – Πώς τον είδες τον τελικό; – Κοίταξε αυτοί οι Ολλανδοί είναι για να μαζεύουν τουλίπες τελικά μόνο και για καμιά μπύρα, αντίθετα οι Ισπανοί θύμισαν έντονα τους μεγάλους κονκισταδόρες του παρελθόντος, και τους θαλασσοπόρους όπως ο Μαγγελάνος…. – Ήταν Πορτογάλος Ηλία.. – Και τον Σέρχι Μπρουγκέρα… – Τενίστας… – Του Σαν Επιφάνιο τις εποχές… – Μπασκετμπολίστας.. – Τα διήγηματα ενός Χόρχε Λουίς Μπόρχες… – Αργεντίνος κυρ Ηλία (δυσανασχετεί έντονα..) – (χρουμπφ) – Έλα Ηλία είσαι ακόμα στην γραμμή? – Να πω για τον Αλεξέγιεφ καλύτερα; – Πες ότι θες Ηλία, ζούμε για να σ’ ακούμε.. – Παρακολουθώ τον Νίκο Ζήση καιρό τώρα, και μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση η κάθετη πάσα και το μπάσιμο «μπουνοκλωτσιά» που έχει, που θυμίζει λίγο και τον διόσκουρο φίλο του, τον Σπανούλη ή ακόμα καλύτερα τον Ρέζεμπρικ που έπαιζε στην μεγάλη Ολλανδία του Κρόιφ! – (ακούγεται βαρύς γδούπος και φωνές…) – Ναι, με ακούει κανείς, συνεχίζω; – Λοιπόν όπως έλεγα, και επειδή χρωστάω κάτι στους φίλους ακροατΑς, θα διηγηθώ την πραγματική ιστορία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας… – (Πνιγμένη φωνή 2) Ηλία, μπορούμε να το συνεχίσουμε σε κάποια άλλη εκπομπή (λυγμοί…) να έχουμε φωνάξει και τον Διακογιάννη ή έστω τον Μανόλο; – Όχι!! – Γιατί ρε Ηλία, τι πρόβλημα υπάρχει; Μήπως έχεις κόντρα με τους συγκεκριμένους; – Ναι έχω ΚΟΝΤΡΑ! Αντε γεια!
Σας είδα πρώτη φορά και τους δυο μαζί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Φαινόταν ήδη ότι θα αφήσετε το στίγμα σας στα πράγματα τούτου του τόπου, ότι ήρθατε για να μείνετε. Φαινόταν με την πρώτη ματιά ότι θα ξεχωρίσετε. Το θέμα ήταν… ότι δε μπορούσα να σας ξεχωρίσω εγώ! Ολόιδιοι… Εντελώς ολόιδιοι… Μέχρι που άρχισα να παρατηρώ καλύτερα και (νόμιζα και καλά ότι) ανακάλυψα τον τρόπο να μπορώ να διακρίνω ποιος είναι ποιος: Ο Πρώτος είχε πιο μακρύ μαλλί και ήταν ξυρισμένος, ενώ ο Δεύτερος ήταν κουρεμένος και είχε υπογένειο. Γελάστηκα ο φτωχός πως είχα την απάντηση στο πρόβλημα. Φευ! Κάθε φορά φροντίζατε να αλλάζετε το λουκ σας και να χειροτερεύετε τα πράγματα. Σας παρατηρούσα σε διάφορες δουλειές που κάνατε και συνέχιζα να σας μπερδεύω ρε γαμώτο! Πότε κουρεμένοι κι οι δυό, πότε ακούρευτοι… Πότε ξυρισμένοι κι οι δυο, πότε αξύριστοι… Οι φωνές σας εξίσου πανομοιότυπες, σε σημείο απελπισίας! Έβλεπα τον έναν μόνο του, πεταγόμουν φωνάζοντας “Τον βρήκα, είναι ο…” και τελικά ήταν ο άλλος!
Τα χρόνια πέρασαν… Ακόμα και σήμερα όμως, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει… Γι’ αυτό, λοιπόν, στέκομαι με θάρρος και παρρησία, κοιτάω όλους σας κατάματα και βγάζω από μέσα μου την αλήθεια που με καίει: ΝΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ: ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΩ, ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ!
Μετά (μονοζυγωτικής) τιμής, Ανδρέας
Συζήτηση με συναδελφο: «Τα ‘μαθες; Ο Freddie Adu στον Άρη.» – «Ποιος, αυτός που έπαιρνα στο manager κάποτε;» – «Ναι, αυτός!» Και ξεκινάει το νοσταλγικό γαϊτανάκι με τις μνήμες! Αναρωτιέμαι, λοιπόν: «Κοίτα να δεις, ο Adu, 20 Βαΐων τώρα, ακόμα χτίζει την καριέρα του, κι εμείς 30νταρίσαμε και τι κάναμε; Πριν από 7-8 χρόνια τον παίρναμε στο cm 01-02, 13 χρονών τότε και τον πουλούσαμε εκατομμύρια… και νάτος παλι μπροστά μας! Όχι ρε Freddie, μη μου το κάνεις αυτό… ο θρυλικός ελληνογερμανός (μανατζερικός μόνο παίχτης), Σάββας Σταυρίδης, εξαφανίστηκε! Εσύ γιατί μου φέρνεις το παρελθόν ξανά στην πόρτα μου; Χάθηκε να πάρεις εκεί μια υποτροφία σε κανένα αμερικάνικο κολέγιο και να σπουδάζεις π.χ. ψυχολογία; Πριν από 7 χρόνια ήμουν φοιτητής στο 4ο έτος, η ζωή ήταν μπροστά μου, μπορούσα να τρέξω χωρίς να λαχανιάζω στα πρώτα 200 μέτρα, να πηδάω άλμα επί κοντώ πάνω από 5 φορές τη μέρα, να λιώνω στην πολυθρόνα του manager με τις μέρες (μέχρι που ακύρωνα και ραντεβού), έλιωνα στα ούζα και τα ξύδια μέχρι το πρωί χωρίς να με νοιάζει τι ώρα θα σηκωθώ την επομένη και το κυριότερο δεν έβλεπα στο βλέμμα της μάνας μου ερωτήματα του τύπου «πότε θα βρεις μια κοπέλα να παντρευτείς;» κλπ… Γιατί ρε Freddie, γιατί; Freddie, ένα μόνο έχω να σου πω: Aϊ getta life ρε… οξω από εδώ αμερικανάκι, που θα μας μάθεις και μπάλα… εμείς σε φτιάξαμε, σε κάναμε όνομα, Τι θες τώρα, τα ρέστα; Ουστ!
Έχουμε μεγάλη περηφάνια που παίζουμε μπάλα σε αυτήν την ομάδα. – Την ομάδα που έχει διατελέσει πρόεδρος ο Λευτέρης Πανταζής, τα άσματα του οποίου έχουν ακουστεί στα ηχεία του Καμπ Νου στο παιχνίδι Barcelona-Panionios – Την ομάδα που πριν παστελώσει τρια γκολάκια στην Udinese έβαλε την Καλομοίρα και όλο το Fame Story να κάνει live στην κερκίδα – Την ομάδα της φανέλες της οποίας στα 90’ς έχουν φορέσει παίκτες με τα ονόματα Μπουγάς και Παϊτέρης – Την ομάδα που έκανε «χιτ» ημιχρόνου τα «έλα απόψε στου Θωμά» και «εισαι αγάπη αλκοολική» και μετά εκσυγχρονίστηκε βάζοντας να μοιράζουν δώρα οι «50 Ξανθιές» της TV με τη μόνη διαφορά οτι οι μισές ήταν καστανές!!!
Κατά την θεωρία του Max Weber για τα κοινωνικά στρώματα ένα από τα κριτήρια διαχωρισμού αυτών είναι ο ανταγωνισμός στην αγορά, η απόκτηση αγαθών. Σε αυτή την κατηγορία κριτηρίων, που βέβαια όλα αλληλοσχετίζονται και συνεκτιμώνται κατά τις κοινωνικές αναλύσεις, ανήκει και η επίδειξη απόκτησης αγαθών παραπάνω από το απαραίτητο.Την ίδια διάκριση εξυπηρετεί και ο ανταγωνισμός του «Potlatch», ποιος θα προβεί στην πιο δαπανηρή αγαθοεργία και δωρεά. Ιδωμένη σε αυτό το πλαίσιο η δωρεά του συμπαθούς Γάλλου, Thierry Henry, εκτός από μία εγωπαθέστατη και υποκριτική προσπάθεια άφεσης αμαρτιών ίσως σημαίνει και μια προσπάθεια επαναφοράς στο προγενέστερο status quo που προσέφερε η ηγετική του θέση στους κανονιέρηδες. Όμως λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ως ποδοσφαιριστής δεν θα μπορούσε να ενταχθεί σε καμία κοινωνική κατηγοριοποίηση, ούτε Μαρξιστική ούτε βεμπεριανή (λόγω αντίθεσης επιπέδου εκπαίδευσης και μισθού όπως και οι υδραυλικοί) τότε πιθανότατα αυτή η δωρεά είναι πιθανώς προσπάθεια ξεπλύματος του ονόματος του για να μη μνημονεύεται από τις επόμενες γενιές ως κάτι σαν τον Maradona.
(φωνή αγανακτισμένου Έλληνα φιλάθλου, όχι φ4, με κλιμάκωση έντασης): Πάλι αυτούς ακούς, τι τους ακούς μωρέ… κλείσε το με τους μαλάκες που ακούς… σου λέω πρόκειται περί ηλιθίων. Εδώ την άλλη φορά έπαιζε η Τζέλζι με την Μπέρμπιχαμ ρεεε και δεν έλεγαν τίποτα ρε… γιατί, και με το Champion’s League που δεν λέγαν αποτελέσματα οι ηλίθιοι; Και να ήταν μόνο αυτό, δεν είναι κανείς τους Ολυμπιακός… τι, τι, Ολυμπιακός είναι ο ένας; (φωνή 4) Τιιι λες μωρεεεεέ που είναι Ολυμπιακός, που βρίζει και ειρωνεύεται τους παίκτες. Μακάρι να είχαν παίκτη σαν τον Όσκαρ στον Βάζελο με τον σακάτη τον Σισέ, το καθίκι… Κλείσε τους τους ανώμαλους, που είναι σοβαροί άνθρωποι αυτοί. ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΤΩΡΑ! (ένα μικρό κομμάτι του διαλλακτικού λόγου του πατέρα μου).