Εκεί βαθιά στα 7α υπόγεια δουλεύαμε σκληρά για να ανακαλύψουμε την τεχνητή μπενζίνα από κάρβουνο. Ο στόχος ήταν διπλός: α) Να συνεχίζουν τα παντσερ να τρέχουν “σα σκυλιά” μέχρι το τελευταίο λεπτό στο γήπεδο για χάρη του πουρουπουπου, β) Να σπάσουμε την απεργία των βυτιοφόρων για χάρη του Ρέππα.
Όταν στα ενημερωτικά magazino του σταθμού βγαίνει ο Νικολακόπουλος, επί 5 λεπτά οι εκάστοτε παραγωγοί του βγάζουν τις ειδήσεις με το τσιγκέλι και αυτός απαντά με ένα ξερό ΝΑΙ ή ένα ξερό ΟΧΙ αλλά μετά το πέρας των 5 λεπτών, όταν τον ρωτάν αν έχει κάτι άλλο τελευταίο να πει, αυτός απαντά ΟΧΙ αλλά λέει και 4-5 ειδήσεις με ολοκληρωμένες προτάσεις και φαρσί…
ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΠΑΠΑΚΙ ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ ΜΠΑΝΙΟΥ, ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΤΡΟΜΑΞΟΥΜΕ… ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΑΜΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΘΑ ‘ΒΓΑΙΝΕ ΓΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΒΡΗΚΕ ΚΑΤΙ…
Υπαρχουν 2 ειδη παιδιων: αυτα που θελουν να γινουν ποδοσφαιριστες και αυτα που θελουν να γινουν διαιτητες για να αποβαλλουν αυτους που θελουν να γινουν ποδοσφαιριστες.
ΟΛΟΙ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ, ΩΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ, ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΕ ΦΩΝΗ 4: “ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ; 300; ΧΑΧΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΙΕΡΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ 2.500…”.
Όσοι από εμάς ήμασταν στην προηγούμενη ζωή μας σαρανταποδαρούσες, έστω μία φορά είχαμε αργήσει να πάμε σε παιχνίδι που είχαμε κανονίσει με τους φίλους μας να παίξουμε μπάλα, μόνο και μόνο γιατί δέναμε τα κορδόνια μας.
Όταν, στα late ‘60s, ο αείμνηστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε κάποιο ταξίδι του στην Ουαλία γνώριζε τον πατέρα μου σε business meeting και δήλωνε εκστασιασμένος από το αληθινό νέκταρ των Θεών που πρωτοδοκίμασε εκεί, ουδείς διενοείτο την ανεπαίσχυντη πολιτισμική καπηλεία που επακολούθησε. Εύχομαι μόνο η ψυχή του πατέρα μου να είναι κατάτι ελαφρύτερη γνωρίζοντας ότι ο καπηλευτής φρόντισε, ως ελάχιστο φόρο τιμής και κατόπιν δικής μου πίεσης, να τον δικαιώσει μνημονεύοντας τον ονομαστικά σε ένα από τα τραγούδια του. Γιατί σαν παίκτης μπορεί να μην πολυμετράω αλλά επειδή για ένα κούτελο ζούμε, και παρότι η ελληνική προπαγάνδα και ξετσιπωσιά έχουν πατεντάρει το ούζο ως ελληνικό –πλέον– ποτό, μπορώ να περπατάω περήφανα στις λεωφόρους και τις κατσικόστρατες του Cardiff, ήσυχος πια με την συνείδησή μου, φωνάζοντας «ναι διάολε, με λένε Craig Bellamy και τρέχω ακόμα το ουζερί του γέρου μου».
ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ Η ΦΑΤΣΑ ΤΟΥ ΧΑΦΙΕ ΠΟΥ ΕΤΑΞΕ 1 ΟΒΟΛΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΦΩΝΑΖΕ «ΤΟΝ ΒΑΡΑΒΒΑ» ΟΤΑΝ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΔΙΑ ΒΟΗΣ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΕΙΔΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟΔΟΣΗ 1,500 ΠΡΟΣ 1. ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΕΤΥΧΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΔΙΚΑΜΠΟΥΡΗ ΣΠΟΡ ΚΑΜΗΛΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΛΑΚΩΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΑΙΓΥΠΤΟ…
Yπάρχουν 2 είδη ακροατών: Αυτοί που πήραν για αυτό που είπε ο προηγούμενος και αυτοί που πήραν για αυτό που είπε ο προ-προηγούμενος.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ MΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ, ΕΙΔΑΜΕ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ “ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΥΣ” ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΠΙΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ VERBAL KID.