Ακολουθεί κατάλογος με αγαπημένα-ξεχασμένα πράγματα μιας άλλης ρομαντικίτς (sic) εποχής:
1. Το mini-disk 2. Οι κασσέτες χρωμίου 3. Οι 1+1 βολές στο μπάσκετ 4. Η αλλαγή στο βόλλευ 5. Το ειδικό φίλτρο για το Game Boy που προσέδιδε ένα υποτυπώδες χρώμα 6. Η Πολιτική Άνοιξη 7. Ο διάλογος σε κινητό «θα σε πάρω σε λίγο από το σταθερό, είμαι στο internet» 8. Το Ξυστό και τα γυαλιά 3d για συγκεκριμένο πρόγραμμα στο Star που είχαν κυκλοφορήσει την ίδια μέρα και τα περιμέναμε με μεγάλη αγωνία 9. Τα Wendy’s (αποφράδα η μέρα που τα κλείσατε καταραμένοι) 10. Το ECU
+bonus τα soft porn video clips του New Channel
Ένοιωθα ότι Taka-hashi, όλα γύρω μου κοκκινιζαν σαν να είχαν κατέβει οι Rossi που λέγαμε παλιά, θε μου σχωρα με. Η τρομαρα μου για αυτό το όνειρο με έκανε και Pedrosa στο κρεβάτι. Ολόκληρα σαββατοκύριακα με αυτούς τους οδηγούς να προσπαθούν να προσπεράσουν στην παραλιακη τους λουόμενους και να μην μπορούν να πάνε ούτε Λούτσα, ούτε Ωρωπό. Τα νέα για την ΑΕΚ του Lorenzo ήταν άσχημα αλλά λίγο με ένοιαζε. Εγώ ΠΑΟ είμαι. Όλο το χειμώνα οι γαύροι ήταν αραχτοι στον Canepa (έχω δυσλεξία, Canape έπρεπε να γράψω) και εγώ εδώ καλοκαιράκι να τρομάζω από το όνειρο ενώ όλα φαίνονταν πρίμα. Νομίζω πως μου έλειπε λιγο Kallio γι αυτό έφαγα κάτι αλμυρό και εκατσα να δω μια ταινία του Edwards. Κάποιο ράδιο έπαιζε δυνατά «Δεν υπάρχουν Angelis σου λέω». Παρήγγειλα και 2 D(St)oner απ’όλα και ρεύτηκα την ολλανδική μπυριτσα του DIA την φημισμένη Vermeulen. Ο φίλος μου από το Ισραηλ ο Elias μου έστειλε το νέο του τραγούδι Love with a fairytale, γραμμένο για βιολί σε Do vizioso. Γαματο! Φόρεσα την τσάντα Nicky (Hayden) που είχα από το γυμνάσιο και βγήκα να χαρώ την μέρα. Μπροστά μου βρέθηκαν Cap(oi)i rossi που τους τα πα ένα χεράκι για την ΤΣΣΚΑ, έδωσα τα ρούχα για πλύσιμο στο φτηνό (Me)landri της γειτονιάς, έφαγα ένα πεινιρλι στο Tos(t)eland ενώ στο ΣΚΑΙ ο Gibernau περναγε στην τελευταίο στροφή τον De Puniet και έβγαινε πρωταθλητής.
«ΙΛΙΓΓΟΣ»
ΤΟ ΘΛΙΜΕΝΟ ΛΙΒΑΔΙ ΞΕΡΟΒΗΧΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ… ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΑΝΗΚΕΣ… ΔΥΟ ΜΠΛΕ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΠΑΙΖΑΝΕ ΚΛΑΡΙΝΟ… Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ… ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΑΤΟΥΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ… ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ… ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΟΙΤΑΖΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ… ΑΜΟΥΣΤΑΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΚΟΜΑ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΤΥΚΙΑ… ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΑΦΛΑΣΜΟ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ… ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΕΣ ΚΑΛΛΟΝΕΣ ΛΙΚΝΙΖΑΝ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΔΡΑΡΙΣΜΕΝΟ ΠΑΠΛΩΜΑ… ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ, ΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ CD
ΞΑΠΛΩΣΑ… Η ΘΕΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ ΑΠΟ ΕΞΩΤΙΚΟΥΣ ΑΟΙΔΟΥΣ ΜΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ… «ΣΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΤΕΡΕΝ ΠΡΟΗΓΕΙΣΑΙ 1-0…» ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΔΑΚΡΥΣΑ… ΕΝΑΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ ΜΟΥ ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ… ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ 2 ΕΥΡΩ… ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ 50 ΛΕΠΤΑ ΡΕΣΤΑ… ΑΒΥΣΣΟΣ… Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΗΤΑΝΕ ΗΡΕΜΗ… ΔΥΟ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΜΠΛΕ ΒΛΕΦΑΡΙΔΕΣ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΑΠ’ΤΟ ΚΑΙΚΙ… ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ… ΕΒΡΕΧΕ… ΣΤΟ ΓΑΛΗΝΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΜΕ ΠΕΡΙΟΔΟ… ΑΙΜΑ… ΟΡΓΗ… ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΔΙΑΛΑΛΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΑΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟ ΟΥΖΕΡΙ… ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΑ ΓΑΛΕΟ… ΗΤΑΝ ΑΨΗΤΟΣ… ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΜΟΥ ΚΟΛΛΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΟΥ… ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΔΙΑΡΡΟΙΑ… ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ… ΔΙΑΦΑΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΜΕΝΕΞΕΔΙΕΣ ΚΑΡΑΦΛΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ… Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ… ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΖΑΛΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΙΝΙ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ… ΔΥΟ ΧΑΜΙΝΙΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΑΝ ΣΤΟ ΠΡΕΒΑΖΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…. ΧΑΜΟΥΡΕΥΟΝΤΑΝ…. ΧΤΥΠΗΣΕ Η ΚΑΜΠΑΝΑ… ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ… Η ΛΗΘΗ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΧΑΛΚΟΥΤΣΙ… ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΤΟΠΟΣ… ΜΑΓΙΚΗ ΕΡΗΜΙΑ… ΧΤΑΠΟΔΙ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ… ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΑΝΤΗΧΗΣΕ ΣΤΟΝ ΠΝΙΓΕΡΟ ΑΕΡΑ… ΕΙΧΕ ΚΑΨΕΙ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ… ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΣΕ ΜΕΡΗ ΖΕΣΤΑ ΚΑΙ ΥΓΡΑ… ΕΞΩΤΙΚΑ… ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ… ΑΠΛΥΤΟΣ… ΔΥΟΜΙΣΗ ΜΕΤΡΑ ΧΙΟΝΙ ΚΑΤΑΠΙΑ ΣΤΟΝ ΩΡΩΠΟ… Σ’ΕΨΑΧΝΑ… ΣΕ ΖΗΤΟΥΣΑ… ΣΕ ΗΘΕΛΑ…. ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ….
ΣΤ’ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΡΘΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙΣ…! ΑΝ ΔΕΝ Σ’ΑΡΕΣΩ Η ΕΞΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ!
ΑΠΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΣ… Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΕΙ ΟΦ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΩ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΝΕΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ (ΚΑΤΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΛΑ «ΟΜΑΔΑ» ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΑΛΛΟΥΣ «ΟΜΑΔΟΥΛΑ»). ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ: «Η ΓΡΙΑ Η ΚΟΤΑ ΤΟ ΧΕΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ». ΣΟΥΠΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΙΑ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ… ΕΙΔΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, ΛΕΩ ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ… ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ… ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΟΥ… ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΡΚΑΡΕΙ…
ΑΛΛΑ ΦΕΤΟΣ ΕΙΠΑ,ΩΣ ΕΔΩ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ… ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ! ΑΡΧΙΖΩ ΤΑ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ… Η ΘΑ ΑΡΧΖΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ, Η ΘΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΤΙΝ ΤΟΥ ΒΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΥΥΥΥΥ, ΝΑ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ -ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ- ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΡΕΜΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ… ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΣΟΚΟΛΑΤΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ! ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ! ΕΧΩ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ!
Master and commander
Κοίταξε με νοσταλγία το ναυτικό του πηλίκιο και την πίπα που είχε αγοράσει από το λιμάνι της Ταγγέρης. Μύριζε ακόμα στα χέρια του η λάκα από το φρεσκογυαλισμένο ξύλινο πηδάλιο του καραβιού. Αχ, πόσο θα ήθελε να γυρίζει στην παλιά του θέση… Είχε βαρεθεί το τάβλι και την πρέφα. Δεν ταίριαζε η στεριά στην ψυχή του. Ο Σιροκος και η Μπουνάτσα ήταν οι καλύτεροι του φίλοι. Πόσες φουρτούνες είχε δαμάσει! Πόσα κύματα είχε ξεπεράσει! Πόσες φορές έχει δέσει σε λιμάνια! Πόσους έρωτες έχει αφήσει πίσω του! Και τώρα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κοιτάει τους νέους δόκιμους να πιλοτάρουν τη σκούνα του. Άλλους να δίνουν προσταγές στο πλήρωμα του και να σηκώνουν τα πανιά που εκείνος παράγγειλε να υφανθούν. Πονούσε όσο έβλεπε την αγαπημένη του, σχεδόν ακυβέρνητη, να χτυπιέται καθημερινά από πρόσκαιρες ανταρσίες. Δεν μπορούσε να βλέπει την άγκυρα να σκουριάζει και τα κατάρτια να σαπίζουν. Έπρεπε να σπάσει τη σιωπή του… Είχε μάθει τόσο καιρό στη στεριά πως να κάνει μπίζνες με τη γη! Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας καλός πολιτικός μηχανικός. Ο Καπετάνιος μίλησε επιτέλους. Καπετάν Γιώργη Βαρδίνο, πως μεθώ όταν τα πίνω….
ΠΡΟΤΕΙNOΜΕΝΟ Ε-ΜΑΙL ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ)
Κάποια στιγμή όλα τα όμορφα τελειώνουν… όπως και όλα τα πράγματα (ευτυχώς γιατί καταντάει κουραστικό) Μετά από 3 και κάτι μήνες σε αυτή την απίθανη εταιρεία / οργανισμό / καραβάνι της χαράς, ήρθε η ώρα και εγώ να κουνήσω το μαντήλι. Ήταν 100 περίπου 8ώρα που πραγματικά με συγκλόνισαν! Θα χτυπάω για καιρό το κεφάλι μου στον τοίχο για όλες αυτές τις πεταμένες ώρες. Δεν έκανα ούτε φίλους, ούτε εχθρούς γιατί σπάνια μιλούσα στο τηλέφωνο και ακόμη πιο σπάνια έβγαινα από το γραφείο, οπότε αν υπάρχει κάποιος που παρεξηγήθηκε μαζί μου, έ εντάξει τι να πω, έλεος και ήμαρτον μαζί! Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον για όλα τα απίθανα πράγματα που θα μπορούσα να μάθω, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να μιλήσει ή να γράψει κάποιος εδώ μέσα ελληνικά.
Επίσης πριν πω το τελευταίο αντίο θα ήθελα να ανακοινώσω με κάθε σοβαρότητα ότι το καζανάκι στάζει εδώ και μέρες, ας το φτιάξει κάποιος! Επίσης (τρίτο στην σειρά) έχω την υποψία ότι είναι ένας γέρος στους διαδρόμους που κρατάει κάτι φακέλους και κάνει βόλτες, παίζει να έχει απολυθεί κάτι χρόνια, ας τον ενημερώσει κάποιος Επιπλέον (το άλλαξα αυτή την φορά) έλεος με τις «σαύρες» εδώ μέσα, κινδυνεύουμε να τις πατήσουμε και να λερωθούμε, προτείνω απεντόμωση.
Κάπου εδώ σας αφήνω, μην με πάρετε τηλέφωνο, μόλις φύγω θα αλλάξω νούμερο κινητού, σπίτι, γκόμενα (και μία λάμπα που έχει καεί στο χολ)… Και για να σας φύγει η περιέργεια, είμαι πλέον ο νέος βοηθός του Μπαρμπαλιά, και αύριο πρωί πετάω για Ουζμπεκιστάν, πάω να τσεκάρω έναν combo guard τύπου Νίκου Ζήση (με προυπηρεσία στα Μπολσόι…)
Για πάντα δικός σας, Gabriel “Omar” Batisturta
Λύστε μου μια απορία… Για τον Λετο… Η βασική δουλεία του μέσου είναι να βγάζει ασιστ! Για να δώσει πάσα ο Λέτο πρέπει να τον πάρεις τηλέφωνο την ώρα του αγώνα και να του πεις ότι έχεις όμηρο τη μάνα του και ότι άμα δεν δώσει πάσα θα την σκοτώσεις… Αν την δώσει, απο την άλλη, τις περισσότερες φορές, πάλι θα θές να του σκοτώσεις τη μάνα, γιατί με την πάσα που θα κάνει θα νιώθεις ότι σε κορόιδεψε… Αλλά δεν θα το κάνεις γιατί είσαι καλός άνθρωπος… Και αφήνουμε τις πάσες (και τις σέντρες, εννοείται) και πάμε στις ντρίμπλες! Ναι, ΟΚ, δεν θες να σκοτώσεις κάποιο μέλος τις οικογένιας του εκεί, αλλά πάλι, πέραν από μερικές φορές που του πιάνουν, τις περισσότερες φορές κρατάει την μπάλα, χωρίς να κάνει καμια σημαντική ντρίμπλα, και ένω έχει δυο τρεις επιλογές για πασα, την κρατάει λίγο ακόμα και οι επιλογές του για πάσα μειώνονται, μέχρι που να μαζευτούν τρεις τέσσερεις πάικτες γύρω του και μετά να αποφασίσει πως έιναι καιρός για δράση! Τους κοιτάει λοιπόν με το αργεντίνικο βλέμμα του και ετοιμάζεται για την μαγευτική ντριμπλα, που θα κάνει τους εξωγήινους να στείλουν αντιπροσωπία για να την δούν, έστω και σε βίντεο, αλλά… πέφτει κάτω!!! ΟΚ, ίσως έχει καλή σωματοδομή! Είναι ταχυδύναμος… (ε; Δώσε, δώσε!!!) Έτσι λοιπόν, εγώ αναρωτιέμαι -αν και ναι, δηλώνω πως έχω δει πολλά ματς εγώ, αλλά δεν ξέρω (ώωωωωωω)- γιατί στον Ολυμπιακό χτυπιούνται να τον κρατήσουν και θέλουν να δώσουν 2,5 εκ. για πάρτη του; Ο Κούτσια-Κούτσια δίνει πάσες, βάζει (που και που) γκολ, οι ντρίμπλες του πιάνουν περισσότερο απο τον Λέτο και είναι και φτηνότερος! (Ναι, με αυτό δίχνω προτίμηση!) Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε… να ουμ…
Άλλο ένα όχι. Ακόμη μία απόρριψη. Πίστευε ότι τα βήματά του τον οδήγησαν σωστά αυτή τη φορά. Φευ… Περπάτησε ακόμη ένα αδιέξοδο μονοπάτι. Η λάμψη του κεραυνού φώτισε το τοπίο, ένας τρελός με μια μάσκα πόνου ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Δίπλα του, η πηγή της δυστυχίας του, ή κατ’ άλλους ο τρόπος να ξεφύγει απ’ τη μιζέρια. Νερό ανακατεμένο με ζωή. Η μπόρα ήρθε αλλά δεν έφερε μαζί της τη λησμονιά. Σκέφτηκε πως η βροχή είναι τα δάκρυα του θεού και ένα σημάδι Του που αποδεικνύει πως συμπάσχει πότε-πότε με τα δημιουργήματα Του. Χάρηκε με τη σκέψη του κι ας μην πίστευε στο θεό. Μεγάλες, εξαγνιστικές σταγόνες έπεσαν στο έδαφος. Την αγαπούσε, ναι. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Σε τελική ανάλυση το ίδιο δεν ήταν; Κι όμως αυτή δεν θα μπορούσε να τον καταλάβει. Ναι, δεν θα μπορούσε. Μια σταγόνα έπεσε στο νοτισμένο χώμα και στα σωθικά του. Την παρακολούθησε, μέχρι που την απορρόφησε εξ’ ολοκλήρου η πεινασμένη γη. Πότε επιτέλους θα μπορούσε να ελευθερωθεί από τα δεσμά του εαυτού του; Πότε επιτέλους θα κοίταζε στον καθρέπτη χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτό που θα αντικρύσει; Πότε επιτέλους θα αντιμετώπιζε την αλήθεια κατάματα δίχως τον παραμικρό φόβο στη ματιά του; «Ποτέ πια», είπε το κοράκι και πέταξε μακριά ανοιγοκλείνοντας χαιρέκακα τα φτερά του…
Το βρώμικο ‘88
Ήθελα να αλλάξω δρόμο για να μην πέσω πάνω τους, μα από λάθος ξεχάστηκα και πέρασα μπροστά από εκείνο το καφενείο στα Σεπόλια. Και ήταν όλοι εκεί… Από μακριά μου έκανε νόημα μόλις με είδε ο Γιάννος ο Λεμπέσης που ο πατέρας του ήταν από το Μεσολόγγι κι η μάνα του απ’ τα Αγρίνιο, μακρινή ξαδέρφη του Μπάμπη του Τεννέ, που έχει το συνεργείο στον Κολωνό με την μεταλλική μπλε εργαλειοθήκη βαμμένη με πινέλο, με την αφίσα στη μέση του Αρδίζογλου και δίπλα εκείνη τη ξεβράκωτη και το αυτόγραφο του Σαλαμπάση.
Κάθονταν πάλι στο ίδιο το τραπέζι αυτούνο που βαστάζει εδώ και χρόνια. Αν κι έπιασα την κουβέντα απ’ τη μέση ήξερα πολύ καλά τι τους έλεγε. Την έχω ακούσει άλλωστε τόσες φορές τούτη δα την ιστορία. Τους μίλαγε για εκείνη την χαράκια που ‘χει στο πρόσωπο από εκείνον τον άτιμο τον Γιουκοσλάβο, Κροατικής καταγωγής, από το 1988. Τότε που ο Γιάννος ο Λεμπέσης έμπλεξε σ’ έναν καυγά στη ταβέρνα ενός πατριώτη στο Βισμπάντεν γιατί είχε πάρει ξεκάθαρα, αντρίκια και παλικαρίσια -αν και ΑΕΚ, αν και το μόνο που ήξερε από μπάσκετ ήταν πως η μπάλα είναι στρογγυλή- το μέρος του Παναγιώτη του Γιαννάκη τότες στο Ντεν Μπος, που είχε αρπάξει απ’ το λαιμό κι έβριξε τον Ντράζεν και το αγάρηνο σκυλί τότενες, πισώπλατα του την έκαμε τη ζημιά. Τώρα πως πισώπλατα και στο πρόσωπο αυτό είναι άλλο θέμα κι όποτε ρωτούμε ο Γιάννος κάμει να μας ξαναμιλήσει καμιά βδομάδα…
Ο Μιχαλιός της κυρά Δέσπως, της πλύστρας που πνίγηκε το στεφάνι της πριν 30 χρόνια σε ένα γκαζάδικο όξω απ’ το Εϊλάτ όλο βλαστημά «Τον εφάγανε μωρέ οι Εβραίοι, την κατάρα μου να’ χουν» τον εκέρασε κρασί. Σε καμιά ώρα τον Γιάννο δε θα τον εβαστάνε τα κανιά του στο ίσωμα και θα ξωμείνει εδώ μέχρι να τον εδιώξει ο Μπάρμπα Νίκος ο καφετζής. Ο Σήφης, ο σοβατζής που χει να κάνει μεροκάματο δυο μήνες κι όλο παζάρι στον Σταύρο της κυρά Μάρως το στερνοπαίδι, τον περιπτερά του κάμει για καμιά έκπτωση ή τράτο στα τσιγάρα φωνάζει «Φέρε ορέ Μπάρμπα Νικολή κατιτίς να πιούμε».
Ο Γέρο καφετζής που ψηφίζει χρόνια τώρα ΠΑΣΟΚ αλλά μιας και τον έπιασε κι αυτόν η κρίση «ένεγκα η ανάγκη, βλέπετε» όπως λέει αναγκάστηκε να βάλει φρουτάκια πίσω στην αυλή, αποκρίνεται από μέσα «Να φέρω ένα Cutty Sark απ’ το Αιγάλεω λιγάκι πειραγμένο που μου το ‘δωκε ο μπατζανάκης μου, που είναι και φτηνιάρικο;» «Οι ‘δα ! Ρακή πίνουν μωρέ οι άντρες». Κι εγώ που έχω το βιβλίο του Τσόμσκι στα χέρια, το κρύβω κάτω από την μπλούζα την Λακόστ τη μαϊμουδιάρικη. Γιατί θα μα αρχίσουν στις ερωτήσεις και που να εξηγώ. «Δε πιστεύω να ‘ναι δαύτο… Χικ… τίποτα απ’ αυτά… Χικ… τα αδερφίστικα;» ή «Γιάντα έγινες ορέ απ’ αυτούς τους κουλτουριάρηδες που γυρνοβολάνε μ’ αυτές τις άπλυτες με τις αξύριστες μασχάλες και λένε την χωριάτικη γκρικ σάλαντ; Ή εκείνο το «Ρε μπας κι έγινες κουμμουνιστής; Εμένα ρε το γιο μου τον πάντρεψε ο Κατσιφάρας. Ήταν κι ο Κίμωνας ρε ο Κουλούρης στο γάμο κι ο Βενιζέλος, αμούστακο παιδί ακόμα κι αν δεν ήταν στο Νταβός θα ερχόσαντε κι ο Αντρέας με την κυρά του, θυμάστε τότε με το μέα κούλπα το ‘88». «Αχ, το ’88. Τότες που με χαράκωσε εκείνος ο μπαμπέσης ο Κροάτης. Άτιμη ράτσα» θα πει στα σίγουρα ο Γιάννος ο Λεμπέσης και θα ξαναρχίσει την ιστορία του πάλι απ’ την αρχή…
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος… έτσι φαντάζει στα μάτια μου ο Πάμπλο ο Γκαρσία, ο άνθρωπος (;) που έχει μετατρέψει μια σπάνια στις μέρες μας συμπεριφορά σε πραγματική τέχνη, την τέχνη του «τσαμπουκαλευομαιβαραωβρίζωαποβάλλομαι».
Και τι είναι; Ένας τύπος με την πλούσια κόμμη από την Ουρουγουάη. Θα μπορούσε να ήταν κι από την Κούβα μιας και η μενταλιτέ του θυμίζει τον αλήστου μνήμης Tony Montana, με την εξαίρεση ότι ο Πάμπλο είναι και σκατόφατσα συγκριτικά με τον Αλ Πατσίνο, χώρια το μαλλί που είναι σαν αποτυχημένο περουκίνι. Γνωρίζοντας όμως ότι ο Tony ήταν κατά βάθος συμπαθής στο κοινό (που να πιάσει κόψιμο τον τσούστη που του την έπαιξε από πίσω με τη διμούτσουνη), ο Πάμπλο έχει στοχεύσει στη συνέχιση του θεάρεστου προφίλ που προώθησε ο πρώτος διδάξας! Κάνοντας τη μία τσουρουκιά πίσω απ’ την άλλη, ο μικρός Λατινοαμερικανός μασίστας έχει καταφέρει να μοιράσει σε μία σεζόν πιο πολλά μπουκέτα και κλωτσίδια από όσα μοιράζει ο Steven Seagal σε τρείς ταινίες.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι όλοι οι υγιείς φίλαθλοι λατρεύουν την παρουσία του Πάμπλο Γκαρσία στα γήπεδα της χώρας μας (ειδικά οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί). Θα ζητήσω όμως άφεση για την αμαρτία που θα εκστομίσω και θα προτείνω τους εξής τρόπους προκειμένου να δούμε τί άλλο ρεπερτόριο έχει αυτός ο παίκτης-πριμαντόνα της σφαγής:
1) Έρανο για την εξαγορά της ρήτρα του συμβολαίου του και για την πληρωμή της μεταγραφής του στην πρωταθλήτρια Θιβέτ. Με τόσους μοναχούς, μπορεί να τη δει βουδιστής και να κουλάρει.
2) Ένταξη σε πρόγραμμα καθημερινής προπόνησης με τον αγαπημένο «ξανθό» του ελληνικού αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη. Ευνόητοι οι λόγοι.
3) Διοργάνωση αγώνα Πάμπλο Γκαρσία – Μιχάλη Ζαμπίδη. Να δούμε βρε αδερφέ τί μπορεί να κάνει απέναντι σε κάποιον στοιχειωδώς σοβαρό αντίπαλο, αφού πρώτα ο Iron Mike κάνει μερικά μαθήματα Ισπανικών για να μπορεί να τον μπινελικώνει άνετα και να ανάψουν τα αίματα, όπως πρέπει δηλαδή.
Αν όλα αποτύχουν, καταλήγουμε σε εγκλεισμό του Πάμπλο σε κελί του Γκουαντάναμο μαζί με την Έφη Θώδη. Πού θα πάει, ακόμα και ο ογκόλιθος της Ουρουγουάης θα λυγίσει, του κιαρατά!
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια στον κόσμο, τους παίκτες και τη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Αυτοί ξέρουν.