Στις καταδιώξεις στο San Francisco, οι αστυνομικοί πάντα μπαίνουν με τις πάντες στις κλειστές στροφές, ενώ εμείς ακολουθούμε αγωνιστική γραμμή. Μια φορά θα κάνουμε παντιλίκι, και αυτό θα είναι 95 μοίρες, ενώ αυτοί θα γίνουν τούρτα μεταξύ τους ή με καμιά περαστική Cadillac του ’80. Επιτέλους, ελεύθεροι, με το ξανθό νέτο ως συνοδηγό!
Εκεί βαθιά στα 7α υπόγεια δουλεύαμε σκληρά για να ανακαλύψουμε την τεχνητή μπενζίνα από κάρβουνο. Ο στόχος ήταν διπλός: α) Να συνεχίζουν τα παντσερ να τρέχουν “σα σκυλιά” μέχρι το τελευταίο λεπτό στο γήπεδο για χάρη του πουρουπουπου, β) Να σπάσουμε την απεργία των βυτιοφόρων για χάρη του Ρέππα.
Όταν ο Ροναλντίνιο έβαλε το περίφημο γκολ “σβήσιμο του τσιγάρου” στο Στάμφορντ Μπριτζ όλοι το θαύμασαν. Λίγοι όμως ήξεραν πως την κίνηση την είχε μάθει ένα βράδυ στο Ρέμο και πως καταβάθος ξενέρωσε που δεν είχε 3-4 πιάτα πρόχειρα για να τα σπάσει στους πανηγυρισμούς.
ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ Η ΦΑΤΣΑ ΤΟΥ ΧΑΦΙΕ ΠΟΥ ΕΤΑΞΕ 1 ΟΒΟΛΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΦΩΝΑΖΕ «ΤΟΝ ΒΑΡΑΒΒΑ» ΟΤΑΝ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΔΙΑ ΒΟΗΣ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΕΙΔΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟΔΟΣΗ 1,500 ΠΡΟΣ 1. ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΕΤΥΧΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΔΙΚΑΜΠΟΥΡΗ ΣΠΟΡ ΚΑΜΗΛΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΛΑΚΩΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΑΙΓΥΠΤΟ…
Οταν μας κυνηγα ένα τρενο, εμεις παντα τρεχουμε σαν τρελοι να γλιτωσουμε και ποτε δεν σκεφτομαστε απλα να κανουμε ενα μετρο δεξια και να βγουμε απο τις ραγες, διαολε!
ΜΟΥ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ ΕΝΑ-ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΞΑΣΜΕΝΑ
Η επιλογή της έδρας ήταν ένα θέμα που έφερε συγκρούσεις. Ο Μαυρομιχάλης επέμενε να παίξουμε στα ίσια. Ο Κολοκοτρώνης όμως ήταν κατηγορηματικός: «Στο κλουβί των Δερβενακίων θα γίνει το ματς, μπορεί να υστερούμε σε ποιότητα αλλά έχουμε ψυχή. Τους έχουμε εκεί μέσα». Η τακτική; Μονόδρομος… Κλείσιμο των διαδρόμων πίσω, διαρκείς παγίδες στο κέντρο και ο Νικηταράς μπροστά σε free role. Ο Δράμαλης είδε το τυρί. Τη φάκα όμως όχι. Είδε τους χώρους κενούς και ξανοίχτηκε… Όταν βγήκαμε μανιασμένα στην κόντρα ήταν ήδη πολύ αργά. Ούτε που κατάλαβε πως έπαθε την μετέπειτα πολυτραγουδισμένη νίλα… «Κερδίσαμε απλά μια μάχη, όχι τον πόλεμο» δήλωσε εμφανώς ανακουφισμένος ο Γέρος του Μωριά, στην πρώτη και μόνη φορά που αυτή η φράση περιέγραφε με τόση ακρίβεια την πραγματικότητα. Διάολε, πόσο μα πόσο δίκιο είχε…
ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΣΠΑΣΤΗΚΑ ΟΤΑΝ Η ΤΖΟΥΛΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΓΡΙΟ ΚΕΡΑΣΜΑ ΣΕ ΧΛΙΔΑΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ, ΕΒΓΑΛΕ ΣΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ DVD… ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ…
Όταν έμαθα την απόδοση για το διπλό του Δαυίδ στην έδρα του Γολιάθ, έριξα ένα δεκάευρο έτσι για τον χαβαλέ. Άρχισα, δε, να πιστεύω ότι μπορεί και να τα πάρω όταν άκουσα τις δηλώσεις του Δαυίδ στη συνέντευξη τύπου «ήρθα εδώ να παίξω ένα ανοικτό παιχνίδι, σέβομαι τον μεγάλο αντίπαλο μου, αλλά πιστεύω με μια οργανωμένη άμυνα και θα μου δωθεί η ευκαιρία να χτυπήσω τον αντίπαλο μου στη weak side και να πάρω τον αγώνα». Ακόμα θυμάμαι το σχόλιο του γέρου μου «μου αρέσει ο μικρός έχει τσαγανό…».
Κάθε φορά που μας καλεί μία πρώην στον γάμο της, επισκεπτόμαστε spa για να δείχνουμε φρεσκαδούρες και να κάνουμε τη νύφη να σκεφτεί πόσο λάθος έκανε που δεν παντρέυτηκε εμάς.
Όταν πηγαινουμε να αγορασουμε τον «Ριζοσπαστη», ο περιπτερας συνηθως θα μας τον δωσει διπλωμενο ετσι ωστε να μην φαινεται ο τιτλος.
Όλοι μας, όταν ήμασταν μέσα στην κοιλιά του κακού λύκου και ακούγαμε την Κοκκινοσκουφίτσα να ρωτάει γιατί έχουμε τόόόόσο μεγάλα δόντια, τόόόόσο μεγάλα μάτια, κτλ. ξέραμε μέσα μας ότι κάποια στιγμή θα βγαίναμε απο εκεί, καλώς η κακώς, γιατί η κοιλιά του λειτουργούσε απλά σαν αποθηκευτικός χώρος… Ήταν λαίμαργος ο κανάγιας… Μας έφαγε αμάσητους και το πλήρωσε…