Μπραβο κοντοπιθαρο Αλιεν… Καταφερες να διασαλευσεις και το θεσμο της Χρυσης Μπαλας. Που τον Τζοκερ να στελνανε, πιο σοβαρο κουστουμι θα φοραγε. Δε κατεβαινες κατευθειαν με τη φορμα απ’ την προπονηση; Αλλα ετσι ειστε εσεις οι εξωγηινοι… Ο αλλος ο ζουμπας με τη φατσα παιδεραστη -που ενας θεος ξερει απο που ψωνισε την κυρα του- δε ντραπηκε ν’ αφήσει τον φετινο Πιρλο εκτος των εντεκα καλυτερων του κοσμου -και του ‘φαγε και τη θεση στη τριαδα. Απ’ την αλλη η κακομοιρα η Κριστα με το κουστουμακι του, το τζελ του και την κυρα-Ιρινα του θα παει παλι σπιτι κλαιγοντας… Αλλα εδω μια φορα του φορεσαν το περιβραχιονιο κι ο αλλος ο Καρμπονερος του το βγαλε απ’ τη μυτη, γιατι ο κακος κυριος Ζοζε εχει αλλεργια στους ρουφιανους!
Κι εσυ εκει… Στον κοσμο σου… Μηπως η κυρα σου η λεχωνα περνα καμια επιλοχεια καταθλιψη και σ’ εβαλε να κανεις τον κλοουν στο Τιαγκο και σ αυτη; Γιατι πως αλλιως να εξηγησω ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΥΑ ΣΑΚΑΚΙ που ακομα και στον πλανητη σου θα διεταζαν την απελαση σου; Κι ομως μεσα σ’ αυτο το αναθεματισμενο θεατρο του παραλογου που δημιουργησες, θα μπορουσες να ‘χες σωσει καπως τη κατασταση. Να πεις για παραδειγμα “Ευχαριστω τον Ζορζ Γκαλι για τις στυλιστικες του υποδειξεις” ωστε να δειξεις οτι δεν ψωνισες απο κει που ψωνιζουν τα ξωτικα του Αι Βασιλη!!! Αλλα οχι, εσυ να μας πεις μονο τις γνωστες παπατζες για τους συμπαικτες σου και ποσο σε βοηθησαν γι’ αυτο το βραβειο… Μπραβο λοιπον… Μπραβο και σε σενα, μπραβο και στον κυριο Μπλατερ, που αν αυτος θελει απο δω και περα να ειναι ο Θεσμος της Χρυσης Μπαλας να μας το πει να ξερουμε του χρονου στα βραβεια της Super League να επιμελουνται τις εμφανισεις των υποψηφιων ο Σιανιδης κι ο Φλωρινιωτης… Καταρα στο συστημα, Λευτερια στον αγωνιστη Εμιλιο Φουρταδο!!!
– Πάμε ο επόμενος – (ησυχία) – Όχι δεν πάμε στον επόμενο ακροατή, με ειδοποιούν από το κοντρολ ότι έχουμε στην γραμμή τον Ηλία Μπαζίνα… γειά σου Ηλία – Γεια σου και σένα – Πώς τον είδες τον τελικό; – Κοίταξε αυτοί οι Ολλανδοί είναι για να μαζεύουν τουλίπες τελικά μόνο και για καμιά μπύρα, αντίθετα οι Ισπανοί θύμισαν έντονα τους μεγάλους κονκισταδόρες του παρελθόντος, και τους θαλασσοπόρους όπως ο Μαγγελάνος…. – Ήταν Πορτογάλος Ηλία.. – Και τον Σέρχι Μπρουγκέρα… – Τενίστας… – Του Σαν Επιφάνιο τις εποχές… – Μπασκετμπολίστας.. – Τα διήγηματα ενός Χόρχε Λουίς Μπόρχες… – Αργεντίνος κυρ Ηλία (δυσανασχετεί έντονα..) – (χρουμπφ) – Έλα Ηλία είσαι ακόμα στην γραμμή? – Να πω για τον Αλεξέγιεφ καλύτερα; – Πες ότι θες Ηλία, ζούμε για να σ’ ακούμε.. – Παρακολουθώ τον Νίκο Ζήση καιρό τώρα, και μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση η κάθετη πάσα και το μπάσιμο «μπουνοκλωτσιά» που έχει, που θυμίζει λίγο και τον διόσκουρο φίλο του, τον Σπανούλη ή ακόμα καλύτερα τον Ρέζεμπρικ που έπαιζε στην μεγάλη Ολλανδία του Κρόιφ! – (ακούγεται βαρύς γδούπος και φωνές…) – Ναι, με ακούει κανείς, συνεχίζω; – Λοιπόν όπως έλεγα, και επειδή χρωστάω κάτι στους φίλους ακροατΑς, θα διηγηθώ την πραγματική ιστορία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας… – (Πνιγμένη φωνή 2) Ηλία, μπορούμε να το συνεχίσουμε σε κάποια άλλη εκπομπή (λυγμοί…) να έχουμε φωνάξει και τον Διακογιάννη ή έστω τον Μανόλο; – Όχι!! – Γιατί ρε Ηλία, τι πρόβλημα υπάρχει; Μήπως έχεις κόντρα με τους συγκεκριμένους; – Ναι έχω ΚΟΝΤΡΑ! Αντε γεια!
Ονομαζομαι Μικαελ Μπαλακ. Aπο μωρο που ημουνα ξεχωριζα, ειχα βλεπετε κατι ξεχωριστο. Στα 30 μου γνωρισα το ΖοΖε και μαζι του γνωρισα τις γραφικοτητες. Mε το ΖοΖε ειχαμε πολλα κοινα: το κυριοτερο ηταν οτι και οι δυο σπαγαμε τα “μπιπ” οσων μας περιτριγυριζαν. Καποια στιγμη τον Ζοζε τον πηραν χαμπαρι και πηρε ποδι απο το Λονδινο… για εμενα ευτυχως αργησαν να το καταλαβουν. Μπορει να ειχα αναγκαστει να αφησω το χωριο μου στο Γκερλιτζ αλλα δεν το μετανιωσα ποτε, παρα τις δυσκολιες, τους καραγκιοζηδες που επρεπε να υποστω στο Λονδινο και τους Πολωνους που μου τη λεγανε στην εθνικη, καταφερα να κανω μερικα υψηλα συμβολαια και να πληρωνομαι πολυ παραπανω απο αυτο που παιζω. Εχω λοιπον για εσας μια συμβουλη: να μη το βαζετε κατω ποτε, να κυνηγατε τα ονειρα σας, να παλευετε και για τον τελυταιο κοκκο του χαβιαριου σας και να χτυπατε με το ετσι θελω οποια στημενη φαση εκτελει η ομαδα σας. Φυσικα ποτε δεν προκειται να γινετε σαν και εμενα… αλλα μπορει να βρεθει καποιος κακομοιρης να σας δωσει στα 34… 6 μυρια το χρονο.
Πάνε χρόνια τώρα που μιλάω μόνος μου… Το τι λέω είναι άλλη ιστορία και δεν πρόκειται να σας πω αφού δε γνωριζόμαστε και τόσο. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι αφού οι ιδιοφυείς τύποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να σαλτάρουν γιατί όπως λένε μια λεπτή γραμμή χωρίζει την τρέλα από την ιδιοφυϊα κατά συνέπεια, και αποδεχόμενος την τρέλα μου, συνειδητοποιώ ότι είμαι από τους πλέον έξυπνους ανθρώπους του πλανήτη. Θα έπρεπε να είμαι στη NASA ή καλύτερα η NASA να έρχονταν που και που από δω γιατί έχω και άλλες δουλειές να κάνω… Κατανοώ πλήρως τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε μέσα σου από τις πρώτες αυτές γραμμές που διάβασες, καθώς επίσης και τις απορίες που τρέχουν συνεχώς μέσα στο μυαλό σου (“Τελικά μήπως με κερατώσε η Μαρία;”, “πάλι μόνος αυτές τις διακοπές ρε γμτ;”, “ο κολλητός έχει αρχίσει να μου τη σπάει τελευταία..αυτός φταίει που δε βρίσκω γκόμενα με τα καφριλίκια του!!”, κτλ..) Κατανοώ πλήρως ότι η όποια συμπάθεια σου είχε δημιουργηθεί πλέον δεν υπάρχει ούτε σαν ανάμνηση: είτε γιατί έπεσα μέσα και θυμήθηκες γιατί είσαι όπως είσαι, είτε γιατί έπεσα τελείως έξω και ξενέρωσες, κάτι σαν τα φαβορί που αποκλείστηκαν νωρίς από το μουντιάλ πριν προλάβεις να δεις έναν ολόκληρο αγώνα τους και να χαρείς λίγο μπάλα… ή έτσι νόμιζες… ή έτσι νομίζεις ότι νόμιζες.. Κατανοώ ότι το ενδιαφέρον σου για το παραλήρημα αυτό έχει αρχίσει να φθίνει, παρόλα αυτά δε σταματάς να διαβάζεις ενώ σκέφτεσαι τι άλλη βλακεία θα βρω να πω αρχίζοντας με τη φράση “Κατανοώ..”. Μη φοβάσαι, θα δείξω κατανόηση. Βαριέμαι να γράψω άλλο, αν είσαι τυχερός αυτό το καλοκαίρι θα βρεις γκόμενα..
Σας είδα πρώτη φορά και τους δυο μαζί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Φαινόταν ήδη ότι θα αφήσετε το στίγμα σας στα πράγματα τούτου του τόπου, ότι ήρθατε για να μείνετε. Φαινόταν με την πρώτη ματιά ότι θα ξεχωρίσετε. Το θέμα ήταν… ότι δε μπορούσα να σας ξεχωρίσω εγώ! Ολόιδιοι… Εντελώς ολόιδιοι… Μέχρι που άρχισα να παρατηρώ καλύτερα και (νόμιζα και καλά ότι) ανακάλυψα τον τρόπο να μπορώ να διακρίνω ποιος είναι ποιος: Ο Πρώτος είχε πιο μακρύ μαλλί και ήταν ξυρισμένος, ενώ ο Δεύτερος ήταν κουρεμένος και είχε υπογένειο. Γελάστηκα ο φτωχός πως είχα την απάντηση στο πρόβλημα. Φευ! Κάθε φορά φροντίζατε να αλλάζετε το λουκ σας και να χειροτερεύετε τα πράγματα. Σας παρατηρούσα σε διάφορες δουλειές που κάνατε και συνέχιζα να σας μπερδεύω ρε γαμώτο! Πότε κουρεμένοι κι οι δυό, πότε ακούρευτοι… Πότε ξυρισμένοι κι οι δυο, πότε αξύριστοι… Οι φωνές σας εξίσου πανομοιότυπες, σε σημείο απελπισίας! Έβλεπα τον έναν μόνο του, πεταγόμουν φωνάζοντας “Τον βρήκα, είναι ο…” και τελικά ήταν ο άλλος!
Τα χρόνια πέρασαν… Ακόμα και σήμερα όμως, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει… Γι’ αυτό, λοιπόν, στέκομαι με θάρρος και παρρησία, κοιτάω όλους σας κατάματα και βγάζω από μέσα μου την αλήθεια που με καίει: ΝΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ: ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΩ, ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ!
Μετά (μονοζυγωτικής) τιμής, Ανδρέας
Πότε επιτέλους θα δοθεί ένα τέλος σ’αυτό το “αράουτ εκτελούν μόνο οι πλάγιοι μπακ” παραμύθι; Είτε πρόκειται για πλάγιο-γέμισμα μέχρι την αντίπαλη περιοχή είτε για πλάγιο στο κέντρο του γηπέδου, η εκτέλεσή τους θα γίνει από τα, αντίστοιχα με την πλευρά του γηπέδου, μπακ.Κανονική εργολαβία δηλαδή, λες και πρόκειται για απευθείας ανάθεση δημόσιου έργου… Ούτε μειοδοτικοί διαγωνισμοί ούτε τίποτα.
Μήπως είναι θέμα ότι τα πλάγια μπακ δεν έχουν την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση για να “υποδεχθούν” την μπάλα από το πλάγιο όπως ίσως έχουν οι μέσοι ή τα επιθετικά χαφ; Κανένα ψέμα μεγαλύτερο από αυτό. Και εξηγούμαι:μαζί δεν προπονούνται όλοι οι παίκτες; Όλες οι ομάδες, πλέον, δεν ψάχνουν πλάγια μπακ με επιθετικές αρετές; Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί ένδειξη ότι μια μίνιμουμ δυνατότητα να παίξουν με τη μπάλα κάτω την έχουν όλοι; Μιλώντας για τη ομάδα μου, δεν είναι ικανός ο Γιούρκας ο Σεϊταρίδης να πάρει την μπάλα από εκτέλεση πλαγίου π.χ του Ζέκα και να κάνει τα ωραία του;
Άλλο ψέμα, αρκετά διαδεδομένο: τα επιθετικά χαφ είναι πιο ντελικάτα, πιο τσαχπίνικα, έχουν την τέχνη και τη δύναμη στα πόδια, όχι στα χέρια. Κι αναρωτιέμαι εγώ ο αδαής… Έχεις δει τον Κουίνσι χωρίς μπλούζα; Έχεις δει γράμμωση; Δικέφαλους; Δελτοειδείς; Θες να με πείσεις ότι αν πάρει φόρα δεν μπορεί να στείλει την μπάλα από τη μια πλάγια γραμμή στην άλλη;
Τελειώνοντας, και για να πειστούν και οι πλέον άπιστοι ότι πρόκειται ξεκάθαρα για μύθο που έχει καταρριφθεί και άρα πρέπει όλοι να εκτελούν πλάγια άουτ -κι εσύ Σισοκό- έχω να πω τούτο: ο Μαρίνος όταν παίζει πλάγιο μπακ είναι περισσότερο ικανός να τα εκτελεί, ενώ όταν παίζει ως χαφ, εσωτερικό ή έξω δεξιά, είναι προτιμότερο να δέχεται την μπάλα από εκτέλεση πλαγίου άλλου συμπαίκτη του, π.χ. του Βύντρα; Μην τρελαθούμε τελείως!
Κατά καιρούς ο ανθρώπινος νους παθαίνει εκλάμψεις. Ανάμεσα στα επουσιώδη, με τα οποία συνήθως στοχάζεται, παρεισφρύουν, ενίοτε, και κάποιες σοβαρές σκέψεις, ικανές να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα, υποχρεώνοντάς μας να βλέπουμε τα ζητήματα κατάματα. Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη στον υποφαινόμενο. Ενώ καθόμουν και έβλεπα μπάσκετ στο Ίντερνετ (επουσιώδες γεγονός), παρατήρησα πως στο NBA, οι περισσότεροι παίκτες είναι μελαμψοί, ενώ ελάχιστοι λευκοί, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα, αποκαλούμενα, «κυριλέ» επαγγέλματα.
Εκείνη τη στιγμή, πέρασε φευγαλέα μία περίεργη σκέψη από το νου μου: πως νιώθει ένας μελαμψός μπασκετμπολίστας όταν βλέπει ένα λευκό; Σκέφτεται την ιστορία των φυλετικών διακρίσεων; Νιώθει μία απέχθεια ή έχθρα; Νιώθει, ενδόμυχα, την υποχρέωση κάποιας μορφής εκδίκησης για τα δεινά που έχει υποστεί η φυλή του; Εάν ναι, είναι η πανθομολογούμενη ανωτερότητά του έκφραση αυτής της εκδίκησης; Από το Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και μετά, έχουν υπάρξει διάφορες μορφές κοινωνικής βοήθειας στους μαύρους, οι οποίες συμπυκνώνονται στην ιδέα με την ονομασία «affirmative action». Επομένως, λογικά, οι μαύροι μπασκετμπολίστες δεν θα ένιωθαν το, απολύτως λογικό, συναίσθημα της εκδίκησης. 2 γενιές μεγάλωσαν με περισσότερες ευκαιρίες, με σκοπό να εξιλεωθούν οι λευκοί για τις αμαρτίες τους.
Και τότε, έτσι ξαφνικά (που λέει και ο Αντώνης), μου ήρθε η απάντηση: Ο μελαμψός δε θέλει να πάρει εκδίκηση για τον πολύ απλό λόγο πως το κάνει καθημερινά. Πώς; Μα, τόσες interracial ταινίες γυρίζονται ετησίως. Κάθε μέρα, ένας μελαμψός «περιποιείται» δεόντως μία, τουλάχιστον, λευκή. Η εκδίκηση είναι ακόμη καλύτερη: αντί να επικεντρώνεται σε ελάχιστες εκφράσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του (προνομιακή μεταχείριση για είσοδο σε πανεπιστήμιο ή σε εργασία) απλώνεται σε αμέτρητες στιγμές του βίου του. Η καθημερινή «περιποίηση» δημιουργεί ένα αίσθημα «ατέρμονης ικανοποίησης», το οποίο με τη σειρά του εξαπλώνεται σε όλα τα μέλη της φυλής. Ο μπασκετμπολίστας παίρνει από τη λάμψη του Lex Steele ή του Sean Michaels: αυτό του αρκεί. Το «παραπάνω» είναι πλεονασμός. Η καταπίεση αιώνων ξεπληρώνεται με παρατεταμένη εκδίκηση. Εξ’ου και η έλλειψη ζήλειας εκ μέρους της φυλής. Η Ιστορία έκανε, επομένως, το καθήκον της. Η δουλειά μου είχε τελειώσει: μπορούσα τώρα άνετα να δω τον αγώνα μου, χωρίς φόβο και οίκτο.
-Πως ήταν ο ύποπτος; -Εεεε, κοντός, μαυρα μαλλιά και εεεε, Κινέζος. -Ευχαριστώ με υποχρεώσατε. –CSI Beijing. Όλα τα επεισόδια.
Αργεντινη-Βραζιλια, τελικος μουντιαλ 2010. Μετα απο 120 λεπτα παιχνιδιου και 6 ευστοχα πεναλτι για καθε ομαδα, την μπαλα στηνει στην ασπρη βουλα ο αγαπημενος Γκαμπριελ Χαιντσε την οποια στελνει αουτ. Σειρα του Ζιλμπερτο με την τεραστια ευκαιρια να χαρισει το τροπαιο στην Βραζιλια, παιρνει φορα, σουταρει, η μπαλα παει χαμηλα, χτυπα στο δοκαρι και κινειται πανω στη γραμμη, ταυτοχρονα χιλαδες ολυμπιακοι και βαρδινογιαννικοι κραζουν με καθε τροπο τον ”παικταρα” του παναθηναικου σε site η ετοιμαζοντας λογο για το ραδιοφωνο πιο μετα. Την επομενη ακριβως στιγμη ο Romero μαζευει την μπαλα. Ο διαιτητης και ολοι οι φιλαθλοι στο γηπεδο κοιτουν με αγωνια ψηλα στα δημοσιογραφικα θεωρια ωσπου μεσα απο ενα μπουθ ακουγεται η φωνη του Κωσταβαρα να λεει: game, set and match Βrasil…
Η προπόνηση στο Ζέεφελντ είχε μόλις αρχίσει. Το γεγονός της προετοιμασίας ήταν η σκληρή στάση του Ντούσαν Μπάγιεβιτς που δε σήκωνε μικροοργανισμό στο σπαθί του. Ο ψάρακας Ντάντομο όμως δεν το ήξερε αυτό. Έτσι οι παίκτες της ομάδας για να βγάλουν το άχτι τους για όλες τις ώρες που έμειναν χωρίς να κάνουν αστεία, αποφάσισαν να σκαρώσουν μια πλάκα στον Ουρουγουανό. Ο υπερπλακατζής των πέντε ηπείρων και των εφτά θαλασσών Νάτσο Σκόκο τον πλησίασε δήθεν φιλικά και δείχνοντας του τον Μανωλά,του είπε: ”Αυτός έβρισε τη μάνα σου”.
Ο Ντάντομο δε θέλει και πολύ, Ουρουγουανός είναι, πηγαίνει στον Μανωλά και με συνοπτικές διαδικασίες των ξαπλώνει χάμω και τον αρχίζει στις (πολύ) γρήγορες. Το επεισόδιο έγινε αμέσως αντιληπτό από τον κόουτς ο οποίος πλησίασε με άγριες διαθέσεις: ”Τι συμβαίνει ρε γκαμώτο; Παλιόπαιντα, μου χαλάτε την προπόνηση; Εσύ ρε ξεφτίλα, γκαμώ την Ουορουγκουάη σου, ακόμα δεν ήρτες μας έκανες άνω κάτω; Κι εσύ ρε μπέμπη; Ντεν σου έφτανε που σε έντιωξα την άλλη φορά; Πάλι τις ίντιες μπούρντες κάνεις;”.
Ενώ οι άμοιροι πρωταγωνιστές του καυγά προσπαθούσαν μάταια να εξηγηθούν για τη συμπεριφορά τους, σε μια γωνιά του γηπέδου οι υπόλοιποι παίκτες είχαν λιώσει στα γέλια. Ο Σκόκο δεχόταν τα συγχαρητήρια όλων για την έμπνευση του, ο Λεονάρντο έβγαζε βίντεο με το κινητό του την σκηνή, ενώ τα πιο τρανταχτά γέλια ανήκαν στον Λυμπερόπουλο και τον Δέλλα, που ως ”παλιοί” είχαν συνηθίσει σε τέτοια καψώνια στους νέους και τα απολάμβαναν περισσότερο.
Η προπόνηση λοιπόν τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο και μέσα στο καλύτερο κλίμα για όλους, εκτός βέβαια από τον Ντάντομο και τον Μανωλά οι οποίοι μετά το τέλος της προπόνησης υποχρεώθηκαν σε 500 κάμψεις μέσα στο γραφείο του Μπάγιεβιτς, σε ξεσκόνισμα του συγκεκριμένου χώρου και σε ξεχορτάριασμα του γηπέδου από τα περιττά χορτάρια. Η τιμωρία ήταν κάτι παραπάνω από επιεικής αφού ο Μπάγιεβιτς έπλεε σε πελάγη ευτυχίας μετά τα 18 γκολ που σημείωσε ο Μπλάνκο στο οικογενειακό διπλό και δεν του πήγαινε καρδιά να ταλαιπωρήσει τα καημένα τα παιδιά.