Τίμιος ο κύριος Κροάτης Νεμάνια Μάτιτς. Σύμφωνα με τον ΝόβαΣπορ ΕΦΕΜ, δήλωσε «Έρχομαι με τα πόδια στον Ολυμπιακό».
Σύμφωνα με υπολογισμούς του Τρομοκράχτης Μπλονγκ, θα χειαστεί περίπου 11 μέρες χωρίς διαλείμματα για να φτάσει στον Πειραιά… Καλή επιτυχία, νοσταλγέ του Χουάν Ραμόν Ρότσα! Ο Φόρεστ Γκαμπ θα είναι πάντα μαζί σου…
Και βέβαια είμαι ο λαός! Και εννοείτε πως θα με ακούσετε αφού η φωνή μου εκπροσωπεί τους οπαδούς του Ύψιστου. Μετά από πολυήμερη σκέψη βρήκα τη λύση σε μείζον πρόβλημα. Ποιο πρόβλημα το πως θα ξεστομίζουμε τη νέα μεταγραφή της Πράσινης Μηχανής! Jakub Wawrzyniak!!!! Σιγά μην κάθομαι να στραμπουλάω τη γλώσσα μου και τους μύες γύρω από το λαιμό μου για να πω πως λέγεται ο Πολωνός! Αφού ήδη έχει δωθεί η λύση… Απλά πρέπει να βάλω τα άχρηστα μυαλά μας σε κίνηση. Το έχουμε ξανακάνει με τον Krzysztof Warzycha (Κρζυζτοφ Βαρτζύχα) ελληνοποιόντας τον στη στιγμη και επαναβαπτίζοντας τον σε Χρήστο Βαζέχα. Ετσι λοιπόν Βαπτίζεται ο δούλος του Γκόντζου, Γιακούμπ Βαζένιακ! Αποτάσεσαι τον Σατανα; Απεταξάμην….
Ειμασταν στο αναχωμα. Ωρες. Πολλες. Εβρεχε. Μερες. Περισσοτερες. Λασπη και νερο παντου. Ο Commander Anastopoulos γαβγιζε εντολες, αλλα ματαια. Ειμασταν κολημενοι σε μια απογοητευτικη ισοπαλια. Ο Μιρνες δεν αντεξε αλλο, πεταχτηκε χωρις καλυψη, χωρεψε στη λασπη και αρπαξε το μυδραλιο. Συντομα ειχαμε μια καθαρη νικη. Ο εχθρος τραπηκε σε φυγη και ο Μιρνες σηκωσε τα χερια του. Μεσα στη λασπη εμοιαζε με αρχαιο απο μηχανης θεο καποιας χαμενης τραγωδιας, για τους αντιπαλους μας. Ο Commander Anastopoulos τον κοιταξε για μια στιγμη χαμογελωντας κατω απο το μουστακι του: «Αποψε δε πηραμε μια νικη, ειπε, πηραμε τεσσερις». Η προελαση προς την παραμονη μολις ειχε αρχισει…
Ακολουθεί πραγματική ιστορία με πρωταγωνιστή το χιλιολατρεμένο «καγκουρό» Λούη Χριστοδούλου, την οποία είχα το προνόμιο να ζήσω και να απολαύσω… πρώτο τραπέζι πίστα:
Το ημερολόγιο δείχνει (αθάνατο κλισέ) 7 Αυγούστου 1992, η Πανάθα επιστρέφει από προετοιμασία και στην πτήση της επιστροφής στήνεται μια γιορτούλα για το Λούη Χριστοδούλου, ο οποίος είχε εκείνη την ημέρα γενέθλια. Του λένε το τραγουδάκι, σβήνει τα κεράκια και, επιστρέφοντας στη θέση του, ακούει έναν δημοσιογράφο (με τον οποίο μας συνδέει συγγένεια πρώτου βαθμού – ΝΑΙ, ΜΠΑΜΠΑ, σε σένα αναφέρομαι) να του λέει: «Λούη, δεν πιστεύω το Δεκέμβρη να φύγεις, ε;» (το χειμώνα εκείνο έληγε το συμβόλαιό του και είχαν γίνει κάποιες συζητήσεις για ανανέωση). Ο Χριστοδούλου του απαντά μισά ελληνικά, μισά αγγλικά και με βαριά αυστραλιανή προφορά «What? Noooo… Pou na pao, my friend? Εdo tha meino».
Την επόμενη μέρα, δημοσιεύτηκε σε ΟΛΕΣ τις εφημερίδες η εξής δήλωση του ποδοσφαιριστή Λούη Χριστοδούλου: «Στον Παναθηναϊκό ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά και γεύτηκα χαρές και τίτλους. Θεωρώ ότι το μέλλον μου είναι συνυφασμένο με το τριφύλλι και δεν μπορώ να διανοηθώ τον εαυτό μου σε άλλη ομάδα». Κι όταν λέω του πατέρα μου «Μήπως το παραφούσκωσες το πράγμα;» αυτός μου απαντάει με φωνή 4 πασπαλισμένη με μπόλικο στόμφο: «Μέσες άκρες, αυτό δεν είναι το γενικό νόημα; Απλώς το παιδί είπε τα ίδια πράγματα με το δικό του τρόπο…».
Μετά (πανάκριβης) τιμής, Ανδρέας
Βρίσκεσαι στην κορυφή του Ολύμπου καλεσμένος του Δία στο γεύμα που παραθέτει για να γιορτάσει το εκατομμυριοστό του κέρασμα. Ίσως, αν ξεχάσεις το νέκταρ,την αμβροσία και την θεά Αφροδίτη που σερβίρει τσίτσιδη, να καταλάβεις πως την διαφορά στο δείπνο την κάνει το δικό μας κίτρινο τυρί…
Εισαι κι συ ενας, οπως λεω, likeιστής; Κανεις like ασταματατητα χωρις ιχνος δισταγμου σε οποιαδηποτε δημοσιευση σου ερεθισει εστω κι ένα απ’ τα λιγοστα εναπομειναντα κυτταρα του εγκεφαλου σου; Σου αρεσει να στελνεις την βοηθεια σου σε ασιτα παιδακια της Αφρικης, να δινεις αιμα σε έναν συνανθρωπο σου και να συμμετεχεις σε έναν κοινωφελη οργανισμο ή σκοπο ΜΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ LIKE?; Συμβιβαζεσαι με την ιδεα και νομιζεις ότι κανεις κατι καλο στη ζωη σου κοινοποιωντας στο FB συνδεσμους κατά των κακοποιημενων ζωων και παιδιων; Ξερεις 2 τραγουδια απτους Led Zepellin κ όμως μπαινεις στο fan group τους; Κανεις add διασημους ανθρωπους για να δειξεις ότι εισαι μεσ’ τα πραγματα κι ότι ανηκεις σε μια άλλη κοινωνια; Εχεις αντικαταστησει το χαμογελο -και θες να μιμηθεις την Μενεγακη- με το σκουντηγμα; Ε, λοιπον να η ευκαιρια κι η ανταμοιβη σου! Δηλωσε τωρα συμμετοχη στον Εθνικο Διαγωνισμο Πνευματικου Αυνανισμου.
Κεφάλι καζάνι λόγω έλλειψης ύπνου, οφειλομένης σε χτεσινοβραδινό αποκριάτικο πάρτι, το οποίο τελείωσε… σήμερα. Παρασκευή, λίγο πριν από τριήμερο και -μοιραία- το κωλοβάρεμα πάει σύννεφο. Πάνω στο μικρό γραφείο μου, διαστάσεων… μισό επί τίποτα, έχω καταφέρει να χωρέσω: το σταθερό τηλέφωνο, δύο κινητά, ένα bluetooth, δύο σετ ακουστικών hands-free, ένα Mp3-Player, οθόνη υπολογιστή, πληκτρολόγιο, ποντίκι, μια ευμεγέθη γλάστρα με ένα διακοσμητικό φυτό που ανάθεμα κι αν ξέρω πώς λέγεται, ένα freddo espresso μέτριο – grande μέγεθος, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, δύο μπουκαλάκια νερό, τη Sportday (γλύψιμο…), τα κλειδιά του αυτοκινήτου, κάτι καλαμάκια που ήρθαν περισσευούμενα πριν με τον καφέ, 1 ευρώ και 80 λεπτά σε κέρματα που δεν θυμάμαι πώς βρέθηκαν εδώ, ένα πακέτο τσιγάρα και έναν αναπτήρα-γίγας που αγόρασα το πρωί στα φανάρια (3 ευρώ μου ζήτησαν, τους είπα «μεγάλε, τσάκω 2 ευρώ και δως μου δύο» – μόνο έναν μου έδωσαν πάντως), κάτι φυλλάδια από ταξιδιωτικά πρακτορεία για Νότια Αφρική το καλοκαίρι, μία ατζέντα του 2010 χρώματος μπορντό, έναν πρόχειρο χάρτη σχεδιασμένο σε κόλλα Α4 γιατί έχω μια δουλειά το μεσημέρι στο Μενίδι και φοβάμαι μη χάσω το δρόμο, κάτι πράσινα και κίτρινα post-it, ένα ημερολόγιο γραφείου που παρατηρώ ότι έχει μείνει στο Σεπτέμβριο του 2009, μια μολυβοθήκη άδεια, έναν διακορευτή πράσινο, ένα συρραπτικό κόκκινο, μια μονωτική ταινία κίτρινη και κάτι συνδετήρες πράσινους, κόκκινους και κίτρινους (και κίτρινους, και κίτρινους…)
Μέσα, λοιπόν, σε αυτήν την κατάσταση-Γιουσουρούμ (και, επαναλαμβάνω, με την πνευματική μου διαύγεια να δοκιμάζεται σκληρά)…
…Με τιμεί που φώναξα τεχνικό από τον κάτω όροφο για να μου φτιάξει τον υπολογιστή επειδή νόμιζα ότι χάλασε, λόγω του ότι δεν κουνιότανε το mouse; Και τον τιμεί που με κοίταξε με το πιο υποτιμητικό του βλέμμα και κατάλαβε τα χάλια μου, όταν με είδε αντί για το ποντίκι να κουνάω… ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ πάνω κάτω, περιμένοντας μάταια να δώσει εντολές ο κέρσορας;
Μετά τιμής, Ανδρέας
Ο ιδιοκτήτης εταιρίας παραγωγής κυκλάμινων πρόβλεψε με ακρίβεια τα ερείπια ανακαινισμένου ναού τις χαμένης ατλαντιδας και με βάση αυτή τη μελέτη διαμόρφωσε την οικονομική πολίτικη για την έξοδο απο την κρίση της αλιείας του μπακαλιάρου, και ετσι μπόρεσε να ανακάμψει η μετοχή της Λίμαν μπράδερ. Ευχαριστώ απο καρδιάς για την ανάκαμψη.
TO ΠAIXNIΔΙ APHΣ-M.ΣITΥ EINAI ΣTO 75ο ΛEΠTO. TO AΓOPI ME TO ΓAΛAZIO KAΣKOΛ ΔEN ΛEEI NA KANEI AΛΛAΓH KΑΙ OI EΛΠIΔEΣ MOY NA ΔΩ TON Mario Baloteli ΛIΓOΣTEΥOYN. ΞAΦNIKA BΛEΠΩ TON Mario ΣTHN ΓPAMH ETOIMO NA MΠOYKAPΕΙ. EXONTAΣ AΠOKTΗΣΕΙ ΠAΛI THN EΛΠIΔA MOY KΑΙ ΓEMATOΣ ENΘOYΣIAΣMΟ TPEXΩ NA ΦIΛHΣΩ THN OΘONH THΣ TV. TOTE O ΣKHNOΘETHΣ KANEI KONTINO ΚΙ ΕΓΩ BPIΣKOMΑΙ AΠO THN MIA ΣTIΓMH ΣTHN AΛΛH NA «ΦIΛAΩ» TA KAMΠANEΛIA TOY Mario. AΠO EKEINH THN ΣTIΓMH AΠEKTHΣA TO ΨEYΔΩNΥMO «MAPIO KAMΠANEΛΙ». ΛΥΠAMΑΙ ΠOY AΦHNΩ TO Peter Nalitzis AΛΛA AYTO ΠOY ENIΩΣA EKEIΝΗ TH ΣTIΓMH HTAN ΠOΛY ΔΥNATO.
Τις πταίει; Μήνες περιμέναμε να ακούσουμε μια εμπεριστατωμένη απάντηση και ήρθε χθες από το στόμα του Χενκ! Φταίνε κι αυτοί, αλλά φταίμε κι εμείς… Τι λες, ρε φιλόσοφε; Σοβαρά; Σε έσφαξαν και τώρα μου λες ότι δεν φταίει μόνο αυτός που κρατάει τον μπαλτά αλλά και εσύ που έπεσες πάνω του. Μήπως φταίει και αυτος που έκανε την εξώρυξη του μετάλλου που δημιούργησε εν συνεχεία τη λεπίδα; Εμένα με απέλυσαν! Ωραία, λοιπόν, δεν φταίνε μόνο αυτοί αλλά και εγώ που πληρώνομαι γιατί αν δεν κόστιζα δεν θα με απέλυαν. Ωραία λογική! Αυτό λέγεται Σύνδρομο Στοκχόλμης. Είναι το σύνδρομο που κάνει το θύμα να ταυτίζεται με τον θύτη και να τον δικαιολογεί. Μέχρι και να τον υποστηρίζει! Παναθηναικέ ξύπνα! Τούτα εδώ στην Κρήτη τα λένε ρεζιλίκια! Ρώτηξτε τον καπετάνιο, κατέχει από τέτοια! Εδώ χρειάζεται μπουνιά στο μαχαίρι, όχι παρηγοριά στον άρρωστο! Χενκ, μας έχεις μπερδέψει τώρα τελευταία… κάτι από σχιζοφρένεια μυρίζομαι!