Το Καταραμένο Φίδι
Mετά από αρκετή ώρα επίμονης προσπάθειας στην τουαλέτα, σηκωνόμαστε πιό ξαλαφρωμένοι από ποτέ. Τότε,αντικρίζουμε σαστισμένοι το Καταραμένο Φίδι να κείτεται αγέρωχο και σιωπηλό στον πάτο της λεκάνης! Η πρώτη μας σκέψη είναι αν ο έσω και έξω σφιγκτήρας του πρωκτού μας είναι σε καλή κατάσταση. Στη συνέχεια τραβάμε το καζανάκι,και καθώς ακούμε το κελάρυσμα του νερού που τρέχει, ευχόμαστε να τελειώσει εδώ η μάχη με το Καταραμένο Φίδι. Μετά από αρκετά τραβήγματα, και αφού διαπιστώσουμε ότι το Καταραμένο Φίδι αντιστέκεται ακόμα, καταφεύγουμε στη λύση του κουβά. ‘Ετσι, γεμίζουμε τον πιο εύκαιρο κουβά ως πάνω με νερό και αδειάζουμε το περιεχόμενό του στη λεκάνη με ορμή, ενώ παράλληλα τραβάμε και το καζανάκι για να δώσουμε στο Καταραμένο Φίδι το τελειωτικό χτύπημα. Εάν μετά απ’όλα αυτά το Καταραμένο Φίδι συνεχίζει ν’αντιστέκεται, ψάχνουμε κάθε γωνιά του σπιτιού αναζητώντας το φαλλικού σχήματος άχρηστο αντικείμενο που στα χέρια μας θα γίνει η Ρομφαία της νίκης απέναντι στον -πολύ χοντρό για να κατέβει-αντίπαλό μας. Πλησιάζουμε… Κόβουμε τον εχθρό στα δύο με αποφασιστικότητα. Είμαστε νικητές!
Λοιπόν θέλω να στείλω μια υπεύθυνη γνώμη στην ανεύθυνη εκπομπή σας για το θέμα με τα καταλανικά και για το αν είναι σωστό το Camp Nou ή το Nou Camp. Επειδή μιλάω καταλανικά εγώ και ξέρω και κυρίως επειδή η κοπελιά είναι γλωσσολόγος και ξέρει καλύτερα ισχύουν τα εξής: α) Το σωστό είναι το Camp Nou. Όπως λέει και ο ψηλός σημαίνει «το γήπεδό μας». β) Το Nou Camp σαν έκφραση δεν υφίσταται γραμματικά και συντακτικά. Γιατί όμως η σύγχιση; Τα καταλανικά είναι μια μεσσαιωνική γλώσσα. Κατά το 12ο αιώνα τα γαλλικά και τα ισπανικά ήταν η ίδια γλώσσα. Με τα χρόνια και κυρίως λόγω του γεωγραφικού διαχωρισμού και της περιορισμένης κινητικότητας πληθυσμών οι γλώσσες εξελίχθηκαν διαφορετικά σε αυτές που αναγνωρίζουμε σήμερα ως Français και Castillano (δηλαδή τη διάλεκτο της Καστίλλης που είναι τα επίσημα ισπανικά. Σημείωση: κανείς στον ισπανόφωνο κόσμο δε λέει ότι μιλάει Español, αλλά Castellano). Τα καταλανικά είναι με ελάχιστες διαφοροποιήσεις εκείνη η αρχαϊκή γλώσσα που δεν εξελίχθηκε στην πορεία του χρόνου. Απόδειξη ότι υπάρχουν καταλανόφωνοι πληθυσμοί στη Νότια Γαλλία, Δυτικά της Μασσαλίας και Νότια της Τουλούζ, οι οποίοι χρησιμοποιούν μια καταλανική διάλεκτο που οι Γάλλοι ονομάζουν Occident (Δυτικά) ή Provençal (Επαρχιώτικα). Στα καταλανικά το «μας» είναι nou (nôtre στα γαλλικά και nuestro στα ισπανικά). Όμως το «νέο» είναι nu, προφέρεται «νου» και είναι ομόηχο με το άλλο nou που σημαίνει «μας» (nouveau στα γαλλικά και nuevo στα ισπανικά). Ας πόυμε ότι στην καταλανόφωνη Βαλένθια η ομάδα το νέο της γήπεδο θα το πει Nu Mestalla. Κάπου εκεί γίνεται και το μπλέξιμο, λόγω ίδιας φωνητικής απόδοσης. Σας τα εξήγησα ωραία;
Λύστε μου μια απορία… Για τον Λετο… Η βασική δουλεία του μέσου είναι να βγάζει ασιστ! Για να δώσει πάσα ο Λέτο πρέπει να τον πάρεις τηλέφωνο την ώρα του αγώνα και να του πεις ότι έχεις όμηρο τη μάνα του και ότι άμα δεν δώσει πάσα θα την σκοτώσεις… Αν την δώσει, απο την άλλη, τις περισσότερες φορές, πάλι θα θές να του σκοτώσεις τη μάνα, γιατί με την πάσα που θα κάνει θα νιώθεις ότι σε κορόιδεψε… Αλλά δεν θα το κάνεις γιατί είσαι καλός άνθρωπος… Και αφήνουμε τις πάσες (και τις σέντρες, εννοείται) και πάμε στις ντρίμπλες! Ναι, ΟΚ, δεν θες να σκοτώσεις κάποιο μέλος τις οικογένιας του εκεί, αλλά πάλι, πέραν από μερικές φορές που του πιάνουν, τις περισσότερες φορές κρατάει την μπάλα, χωρίς να κάνει καμια σημαντική ντρίμπλα, και ένω έχει δυο τρεις επιλογές για πασα, την κρατάει λίγο ακόμα και οι επιλογές του για πάσα μειώνονται, μέχρι που να μαζευτούν τρεις τέσσερεις πάικτες γύρω του και μετά να αποφασίσει πως έιναι καιρός για δράση! Τους κοιτάει λοιπόν με το αργεντίνικο βλέμμα του και ετοιμάζεται για την μαγευτική ντριμπλα, που θα κάνει τους εξωγήινους να στείλουν αντιπροσωπία για να την δούν, έστω και σε βίντεο, αλλά… πέφτει κάτω!!! ΟΚ, ίσως έχει καλή σωματοδομή! Είναι ταχυδύναμος… (ε; Δώσε, δώσε!!!) Έτσι λοιπόν, εγώ αναρωτιέμαι -αν και ναι, δηλώνω πως έχω δει πολλά ματς εγώ, αλλά δεν ξέρω (ώωωωωωω)- γιατί στον Ολυμπιακό χτυπιούνται να τον κρατήσουν και θέλουν να δώσουν 2,5 εκ. για πάρτη του; Ο Κούτσια-Κούτσια δίνει πάσες, βάζει (που και που) γκολ, οι ντρίμπλες του πιάνουν περισσότερο απο τον Λέτο και είναι και φτηνότερος! (Ναι, με αυτό δίχνω προτίμηση!) Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε… να ουμ…
ΑΠΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΣ… Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΕΙ ΟΦ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΩ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΝΕΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ (ΚΑΤΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΛΑ «ΟΜΑΔΑ» ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΑΛΛΟΥΣ «ΟΜΑΔΟΥΛΑ»). ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ: «Η ΓΡΙΑ Η ΚΟΤΑ ΤΟ ΧΕΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ». ΣΟΥΠΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΙΑ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ… ΕΙΔΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, ΛΕΩ ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ… ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ… ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΟΥ… ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΡΚΑΡΕΙ…
ΑΛΛΑ ΦΕΤΟΣ ΕΙΠΑ,ΩΣ ΕΔΩ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ… ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ! ΑΡΧΙΖΩ ΤΑ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ… Η ΘΑ ΑΡΧΖΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ, Η ΘΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΤΙΝ ΤΟΥ ΒΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΥΥΥΥΥ, ΝΑ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ -ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ- ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΡΕΜΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ… ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΣΟΚΟΛΑΤΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ! ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ! ΕΧΩ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ!
ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ 2002. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΓΥΡΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ. ΤΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΑ 4Η ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΜΟΛΙΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ «GENTLEMEN, WELCOME TO FIGHT CLUB». ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ… Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΤΡΑΚΑΡΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΞΑΝΘΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΑΣ ΜΙΣΗΣΑ… ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΣ ΕΒΡΙΖΑ ΚΑΙ, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ… ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΟΠΟΤΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ FIGHT CLUB ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ… FLASHBACK ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2006 ΟΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ME TON MEΓΑΛΟ PINTURICCHIO. EXΟΝΤΑΣ ΓΡΑΨΕΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ 54 ΤΡΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΠΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ… ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ… ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ… ΗΤΑΝ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΓΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 8 ΧΡΟΝΙΑ ΞΑΝΑ FIGHT CLUB. KAI ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΚΑΘΟΛΟΥ…
ΠΡΟΤΕΙNOΜΕΝΟ Ε-ΜΑΙL ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ)
Κάποια στιγμή όλα τα όμορφα τελειώνουν… όπως και όλα τα πράγματα (ευτυχώς γιατί καταντάει κουραστικό) Μετά από 3 και κάτι μήνες σε αυτή την απίθανη εταιρεία / οργανισμό / καραβάνι της χαράς, ήρθε η ώρα και εγώ να κουνήσω το μαντήλι. Ήταν 100 περίπου 8ώρα που πραγματικά με συγκλόνισαν! Θα χτυπάω για καιρό το κεφάλι μου στον τοίχο για όλες αυτές τις πεταμένες ώρες. Δεν έκανα ούτε φίλους, ούτε εχθρούς γιατί σπάνια μιλούσα στο τηλέφωνο και ακόμη πιο σπάνια έβγαινα από το γραφείο, οπότε αν υπάρχει κάποιος που παρεξηγήθηκε μαζί μου, έ εντάξει τι να πω, έλεος και ήμαρτον μαζί! Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον για όλα τα απίθανα πράγματα που θα μπορούσα να μάθω, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να μιλήσει ή να γράψει κάποιος εδώ μέσα ελληνικά.
Επίσης πριν πω το τελευταίο αντίο θα ήθελα να ανακοινώσω με κάθε σοβαρότητα ότι το καζανάκι στάζει εδώ και μέρες, ας το φτιάξει κάποιος! Επίσης (τρίτο στην σειρά) έχω την υποψία ότι είναι ένας γέρος στους διαδρόμους που κρατάει κάτι φακέλους και κάνει βόλτες, παίζει να έχει απολυθεί κάτι χρόνια, ας τον ενημερώσει κάποιος Επιπλέον (το άλλαξα αυτή την φορά) έλεος με τις «σαύρες» εδώ μέσα, κινδυνεύουμε να τις πατήσουμε και να λερωθούμε, προτείνω απεντόμωση.
Κάπου εδώ σας αφήνω, μην με πάρετε τηλέφωνο, μόλις φύγω θα αλλάξω νούμερο κινητού, σπίτι, γκόμενα (και μία λάμπα που έχει καεί στο χολ)… Και για να σας φύγει η περιέργεια, είμαι πλέον ο νέος βοηθός του Μπαρμπαλιά, και αύριο πρωί πετάω για Ουζμπεκιστάν, πάω να τσεκάρω έναν combo guard τύπου Νίκου Ζήση (με προυπηρεσία στα Μπολσόι…)
Για πάντα δικός σας, Gabriel “Omar” Batisturta
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεδίνουν ακούγοντας Σωκράτη (Μάλαμα εννοείται) αγκαλιά με ένα μπουκάλι ρακί. Εγώ δεν μπορώ έτσι. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Όχι ποδόσφαιρο. Αυτό το προτιμώ τον χειμωνά. Θέλω μπάσκετ. Με την σπυριαρα, που λένε οι κακεντρεχείς. Θέλω να τρέξω. Να σπρώξω. Να πηδήσω. Να βρισω! Να πω “καλάθι και φάουλ, είκοσι όλα στα εικοσιδύο”. Να ιδρώσω. Να κουραστώ και να είμαι πιασμένος στα καλάμια την επόμενη μέρα. Πάμε άλλο ένα;
Ποτέ δεν ήσουν φαφλατάς, ποτέ δεν ήσουν σταρ, ούτε ποτέ σου γύρναγες τα βράδυα μες τα μπαρ. Στο μπάσκετ είχες το μυαλό σου πάντα καρφωμένο και μουντομπάσκετ τελικό είχες απωθημένο.
Νομίζω πως το άξιζες και η τύχη στο χρωστούσε, πάντα σκληρά και άκαρδα την πλάτη σου γυρνουσε. Μα συ όμως δεν μάσησες και βάλθηκες να δώσεις, ταλέντου σου τα δείγματα, στόματα να βουλώσεις.
Στα γήπεδα απέδειξες πως έχεις τους κοχόνες,
το ντόμπρο look σου γέμιζε τα νέτα φερομόνες. Το Θρύλο πά’ στις πλάτες σου τον σήκωσες πολλάκις, του μπάσκετ ήσουνα εσύ ένας Ανατολάκης.
Στα πόδια ήσουν γρήγορος, η σκέψη σου ξουράφι, στων point guard το αφάν κάτε, στο πάνω-πάνω ράφι, για χρόνια επάξια έμεινες, πάντα με το σπαθί σου, πάντα σε προσκυνούσανε εχθροί κι αντίπαλοι σου.
Σαν έκανες κατεβασιά, της μπάλας της μιλούσες κι αν ήσουνα ακάλυπτος πάντα πυροβολούσες. Γιατί ήσουνα του τρίποντου λέυτερος σκοπευτής, τα χέρια σου καλάσνικοφ σε mode ON ρίπης.
Κι όταν προσαρμοζότανε η άμυνα από ζώνη σε μαν του μαν απάνω σου κι άρχιζε να κυκλώνει εσύ ήσουν πάντα ψύχραιμος και κράταγες το τέμπο, τα alley oop και τις back door είχες για πασατέμπο.
Τους σέντερ μάγκες έκανες πάντα εις το φινάλε, αυτοί απλώς σκοράρανε με πάσες πάρε -βάλε. Εσύ ήσουν όλο το μυαλό στου Θρύλου το παιχνίδι, κληρονομιά και κόπια σου άφησες Διαμαντίδη.
Μπορεί να θέλησαν πολλοί λιγάκι να σου μοιάσουν μα το δικό σου επίπεδο δεν μπόρεσαν να φτάσουν. Όσοι κι αν το τολμήσανε τους πέσανε τ’αυτιά κανείς δεν σε ξεπέρασε Ευθύμη Μπακατσιά!
Εισαι ο Τζειμς. Εδω και μιση ωρα διαλογιζεσαι κλεισμενος στην τουαλετα. Οι συμπαικτες σου σε ψαχνουν. Το παιχνιδι αρχιζει σε 5 λεπτα. Ομως δε σε νοιαζει. Ουτε τι ειχε να πει ο προπονητης. Ξερεις οτι εχεις σεντρε μπακ παλληκαρια. Ξερεις οτι εισε ο καλυτερος της χωρας σου. Ενας απο τους 5 καλυτερους του κοσμου. Οχι, δε σε φοβιζουν οι Πολωνοι Κλοζε και Ποντολσκι. Ουτε ο Λαμ, ουτε ο μικρος τουρκος. Τι να σου πουν αυτοι; Λουζερς ειναι. Κι ομως στο μυλο σου στριφογυριζει αυτος. Αυτος, που μπορει σε μια ανυποπτη στιγμη να σε κατασπαραζει. Να σε ξεσκισει. Να σε τεπεινωσει. Να σου φαει τα χερια με το γαντια, να σου καταπιει τα καλαμια με τις επικαλαμιδες. Αυτος ο ενας. Ο μοναδικος που μπορει να σε νικησει. Ο ΓΙΑΜΠΟΥΛΑΝΗΣ!
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΙΚΕ (Με υπόκρουση Φράνσις Λάϊ και Love Story)
Ποιος; Ποιος άντεξε; Ποιανού το κορμί δεν ρίγησε, ποιανού η ψυχή δεν πετάρισε και, πάνω απ’ όλα, ποιανού η καρδιά δεν σκίρτησε όταν το αιμόφυρτο μηνίγγι πλαισίωνε το γεμάτο νοσταλγία πρόσωπο ενός μωρουδίστικα έκπληκτου Πικέ, ο οποίος αναζητούσε στην βίαιη ματαιότητα ενός αγώνα που χανόταν Εκείνον… Εκείνον τον λυγερόκορμο Σουηδό χονδροσβέρκη, που μόνο Αυτός με την τρυφερή θωπεία ενός ερωτικού τετ-α-τετ θα έκανε το αίμα και τον πόνο να χαθεί;