Οταν αγοραζουμε σοκολατενια πουρακια δυσκολευομαστε παντα να παρουμε το πρωτο, με αποτελεσμα να απαποδογυρισουμε το κουτακι κανοντας χαλια το πατωμα και δινοντας τεραστια χαρα στα μυρμηγκια.
Όλοι εμείς (φοιτητές και μη) που ψάχνουμε να κάνουμε ιδιαίτερα, ελπίζουμε να μας τύχει ξεπεταγμένο νέτο με μεγάλα φουσκούνια (ώστε να ακουμπούν στο τραπέζι..) ή το απόλυτο MILF… Αντιθέτως, όμως, πετυχαίνουμε μόνο όλες τις άλλες κατηγορίες μαθητών. Έχω κολλήσει αγγελίες εγώ καιι ξέρω.
Οταν γινεται μια Λουκοβυντρικη συζητηση, καποιος θα πεταχτει σαν αγενες αεριο τη στιγμη που ολοι τον βριζουν για να πει «δεν ειναι τυχαιο ρε παιδια που ολοι οι προπονητες τον εμπιστευονται…».
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ (ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΚΤΛ.) ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΟΥΣ/ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ «Ο»… Π.Χ. «Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ».
Ολοι μας κατα τη διαρκεια της σχολικης μας ζωης ειχαμε κοροϊδεψει τουλαχιστον μια φορα την απουσιολογο μας για τις ωρες που σπαταλαει διαβαζοντας, ενω παραλληλα τις ζητουσαμε να μας καλυψει απουσιες απο τις κοπανες μας…
Ολοι μας οταν παιζαμε μπασκετ και καναμε air-ball, η πρωτη μας κινηση ηταν ειτε να κοιταξουμε με ενα επιβλητικο βλεμμα την παλαμη μας ή να λυγισουμε τον καρπο μας, υποδηλωντας ετσι οτι για το ατυχο αυτο συμβαν εφταιγε το γεγονος πως ειμαστε ακομη «κρυοι».
Οταν θέλουμε να υπολογισουμε ποτε πρεπει να φυγουμε απο το σπιτι για να παμε κάπου, υπολογίζουμε την διαδρομή χωρις να βαζουμε μεσα φαναρια, κινηση, καθυστερησεις -με αποτέλεσμα να φτάνουμε λιγο αργα.
Όλοι ξεκινάμε την Αραβική μας πίτα από την μεριά που είναι διπλωμένη, ώστε να μας μείνει στο τέλος το κομματι που εχει την γέμιση.
Οταν ενας ποδοσφαιριστης επιστρεψει στα γηπεδα επειτα απο ενα τραυματισμο, θα δηλωσει πως νιωθει «πιο ετοιμος απο ποτε».
Όταν μιλαμε στο κινητο σε μερος που δεν εχει σημα παντα θα υψώσουμε τον τονο της φωνής μας, λες και αυτό θα συντελέσει στο να επανελθει το σήμα…