ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΑΝ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ, ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ ΕΝΑΣ ΡΟΚΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ.
Όταν παίζαμε μπάλα μικροί είχαμε ενα νοητό ρολόι που σταματούσε και ξεκινούσε με τισ φράσεις «πάει» και «δεν πάει».
ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΑ «ΠΑΛΙΚΑΡΙΣΙΑ ΚΑΛΑΘΙΑ» ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΑΝΤΙΠΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ.
Αν και το βλέπουμε σε όλα τα καρτούν και σε πολλές ταινίες, στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν τρίβει το στομάχι του όταν φάει κάτι εύγευστο.
Όλους μας, οταν ειμασταν μικροι, αντι να μας πανε στον κουρεα μας κουρεψε η μανα μας ή καποιος αλλος της οικογενειας μ-ε δηθεν κομμωτικες ικανοτητες.
Στα ταξί, όσοι ξεχνάνε κάτι, το αφήνουν ΠΑΝΤΑ στο πίσω κάθισμα. Ποτέ κανείς δεν έχει ξεχάσει κάτι στο μπροστινό κάθισμα.
Στέκεσαι στη στάση και περιμένεις λεωφορείο όταν με την άκρη του… αετίσιου ματιού σου πιάνεις τρελό νέτο να διασχίζει κάθετα 5 λωρίδες κυκλοφορίας. Παρατηρείς με μιας όλα τα αρσενικά κεφάλια να κλίνουν επί δεξιά παρακολουθώντας σαν gps την πορεία του νέτου προς το απέναντι πεζοδρόμιο. Εσύ, όμως, για να το παίξεις cool – υπεράνω – «σιγά το μπάζο» τύπος, εξακολουθείς να κάνεις πως κοιτάζεις από την άλλη περιμένοντας το λεωφορείο. Κι όταν το νέτο έχει περάσει απέναντι και εισέρχεται στο κανονικό σου οπτικό πεδίο, τότε θέλεις να πάρεις και συ τη δόση σου, χωρίς να καρφωθείς στους άλλους. Αλλά από απέναντι όλες ίδιες είναι…
Κάποτε λέγαμε «τσουλάκι» όποια φόραγε στρινγκ, ενώ τώρα έτσι και δεν φοράει λέμε «ρε, που πάει αυτή με τη βράκα του παππού μου;». Αλλάζουν οι εποχές…
Τα πρώτα 5 λεπτά από τη στιγμή που βρίσκουμε τις θέσεις μας στο σινεμά αναλώνονται στο να κρατάει ο ένας τα μπουφάν, τα σνακ και τα αναψυκτικά του άλλου, μέχρι όλοι να βγάλουν τα πανωφόρια τους και να τακτοποιήσουν τα πωπουδέλια τους στα καθίσματα…