Παρασκευή Και Δεκατρείς (Να Τη Φας Και Να Πρηστείς!)… ή αλλιώς Μέσα απ’τα μάτια του fan, μια ματιά στο τελευταίο επεισόδιο της κινηματογραφικής ζωής του Jason! (το review του Μεταλλεργάτερ)
Ναι ρε! Το βρήκα και το είδα! Μαγκιές; Τσού ρε λάκηδες!
Νομίζω τον εαυτό μου γνώστη του είδους. Θέλω να πιστεύω ότι ξέρω τί έκανε αυτές τις ταινίες σπουδαίες και τί έκανε όλους τους υπόλοιπους να τις μισούν. Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι τα θρίλερ των δεκαετιών ’70 και ’80 είναι ένα είδος από μόνα τους. Κανείς δεν μπορεί να τα κατηγοριοποιήσει σαν απλές ταινίες τρόμου ή μείγμα δύο διαφορετικών ειδών. Ηταν κάτι καινούργιο. Ξεκίνησαν με παρόμοιο τρόπο με όλα τα διαμάντια του παλιού βωβού κινηματογράφου, σοβαρά, εκτελεσμένα με πάθος, μανιακές ή παραφυσικές ιδέες, ταινίες του πρώτου ραντεβού (ξέρεις, αυτές τις ταινίες που εσύ γελάς όλη την ώρα, αλλά μόλις βγεις από το σινεμά πονάει το μπράτσο σου από το ζούληγμα που του έχει ρίξει η άλλη!). Και ήταν καλές αυτές οι ταινίες, μέτριες αλλά καλές (μοιάζει άτοπο αλλά θα το αναλύσω). Τουλάχιστον άρχισαν να θεωρούνται καλές όταν γίνανε σειρές έξι ταινιών και πάνω. Τότε όλοι άρχισαν να αναπολούν τις πρώτες ταινίες λες και ήταν αριστουργήματα. Πατάτες άψητες ήταν! Ακου αριστουργήματα! Χάλια ήταν και για αυτό μας άρεσαν! Freddy, Chucky, Jason, Leatherface, Michael Myers, Pinhead.. Ολοι αυτοί έτσι ξεκίνησαν. Αηδιαστικοί, ευκολοξέχαστοι, μη τρομαχτικοί. Ναι ρε, το είπα! Ολοι τις έχουμε παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες από δέκα φορές την κάθε μία! Θέλετε να μου πείτε ότι φοβόμασταν κάθε μία από αυτές τις φορές; Εντάξει, θα σας δώσω αβαντάζ έδρας στην πρώτη φορά που τις παρακολουθήσατε (ιδίως το πρώτο Halloween, ελληνιστί “η νύχτα με τις μάσκες”. Χα! Ας γελάσω!). Τις δέκα φορές που ακολούθησαν γιατί τις βλέπατε; Για να ξανατρομάξετε; Ρε, μας δουλεύετε; Αν πραγματικά τρομάζετε κάθε φορά που βλέπετε αυτές τις ταινίες έχετε ανάγκη την βοήθεια ειδικού. Αν αυτός είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος θα το κρίνει το αλκοτέστ. Ειλικρινά όμως, όλες αυτές τις ταινίες τις είχα δει πριν κλείσω τα 12. Και πολύ λέω! Και κάθε φορά μετά την πρώτη ταινία (η οποία μπορεί να θεωρηθεί και πρώτο επεισόδιο) ήμουν με τα μπούνια υπέρ του κακού! Ναι ρε, το παραδέχομαι! Αν δεν το παραδέχεστε εσείς είστε είτε καταπιεσμένες προσωπικότητες, είτε γριές θεούσες. Ολοι με τους κακούς είμασταν. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο αυτοσαρκασμός. Ολες αυτές οι ταινίες σταμάτησαν να παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά πολύ πριν βγει το Scream. Ταινίες όπως “Freddy’s Dead” (Ο θάνατος του Φρέντι), “Jason X” (Τζέισον Χι – Ο Τζέισον στο διάστημα), “Bride of Chucky” (Η νύφη του Τσάκι) και πάνω από όλα “Freddy vs. Jason” (Φρέντι εναντίον Τζέισον) εναγκάλιασαν τη σοβαρότητα των αρχών τους και την σμπαράλιασαν στο δούλεμα. Πολλοί θα πουν ότι ο τρόμος των πρώτων ταινιών ήταν πολύ καλύτερος από την διασκεδαστική αηδία των επόμενων, αλλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτές οι ταινίες δεν αναμασήθηκαν τόσο επειδή ήταν τρομακτικές, ούτε επειδή ήταν αστείες! Ο λόγος που έχουμε τόσες από αυτές τις ταινίες είναι αυτό που δεν παραδέχονται όλοι οι κρυφο-fan των θρίλερ για τον εαυτό τους. ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΠΑΔΟΙ ΤΩΝ ΨΥΧΑΚΗΔΩΝ! Οι κακοί γίνανε ήρωες! Δεν έχω δει 13 ταινίες με τον Τζέισον για να τον δω να χάνει στο τέλος από τους “καλούς”, τις έχω δει όλες αυτές τις “πατάτες” για να δω τον Τζέισον να ξεριζώνει κεφάλια, να βιδώνει ανθρώπους σε τρυπάνια, να τους κόβει τα χέρια με το “μασάτι”, να τους ξεντεριάζει με το κουρευτήρι του γκαζόν, κ.λπ. κ.λπ. Η κούκλα του Τσάκι με το κουζινομάχαιρο είναι μέσα στα πέντε πρώτα σε πωλήσεις παιχνίδια όλων των εποχών. Ο Φρέντι Κρούγκερ ήταν παιδεραστής ψυχοπαθής δολοφόνος και τον επιστρέψανε με το ζόρι μετά από απαιτήσεις θαυμαστών οκτώ φορές! Ο Πίνχεντ (αυτός με τις πρόκες στο κεφάλι) είναι σεξ σίμπολ για τον κόσμο του S’N’M. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΡΕΕΕΕ! Ναι, το παραδέχομαι! Μετά την πρώτη ταινία (ή στην περίπτωση του Παρασκευή και 13, τη δεύτερη) όλοι οι δολοφόνοι άρχισαν να γίνονται καρικατούρες και κλισέ. Αυτό δεν το βλέπω όμως εγώ σαν παρακμή. Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ άρχισαν να μοιάζουν με φιγούρες παιχνιδιών, τόσο πιο πολύ επέστρεφαν για εμένα στις ρίζες τους. Ναι, σίγουρα, μπορεί μέσα από τα σεναριακά κενά να περάσει υπερωκεάνειο. Ναι, σίγουρα, οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν εκνευριστικοί (αλλά αυτό μας βόλευε γιατί σε αυτούς φανταζόμασταν το νέτο που μας “πίτωσε”/τη γιαγιά μας που γκρίνιαζε/τον Μπάγιεβιτς κοκ, πράγμα που έκανε τον τελικό και αναπόφευκτο θάνατό τους ακόμα πιο γλυκό). Ναι, σίγουρα, σαν ταινίες ήταν όλες για τα πανηγύρια. ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΗΤΑΝ “ΘΕΣΠΕΣΙΟΙ”! (για να μην πω “γ@μ@τοι”) Ολοι τους έχουν επιβιώσει στην βιομηχανία του κινηματογράφου για τουλάχιστον 20 χρόνια (μερικοί και 30). Οπότε πάρτε νά’χετε! Αν δεν σας αρέσει τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία! Για να το θέσω καλύτερα. Αυτό το παραλήρημα δεν το γράφω για να πείσω κανέναν για το πόσο καλές ήταν αυτές οι ταινίες (δεν ήταν), ή για να σας πείσω ότι παλιά ήταν τρομακτικές (παιδάκι ήμουν και δεν τρόμαζα), ή έστω για να σας αποδείξω ότι ήταν κάτι συγκλονιστικό όσον αφορά τη βία ή το αίμα (ταινίες όπως τα Evil Dead ή το Bad Taste ή το Braindead, ήταν πολύ πιο αηδιαστικές). Απλά προσπαθώ να σας πω ότι αν η ταινία είναι πιστή στην φυσιολογία και την ψυχολογία του δολοφόνου τότε εγώ θα την γουστάρω όσο χάλια και να είναι.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Το αυτό παραλήρημα δεν ισχύει για τις ταινίες της δεκαετίας του ’90 ή του 2000 πλην ίσως των σειρών Scream και Saw. Με αυτά σαν δεδομένα προχωράω στην ανασκόπηση και κριτική της τελευταίας ταινίας της σειράς “Παρασκευή και 13”, η οποία αποτελεί και καλά “ριμέικ”.
ΚΡΙΤΙΚΗ/ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ: ΤΙ ΠΑΤΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ; Μπορώ άνετα να ξαναδώ τα πρώτα ογδόντα λεπτά της ταινίας είκοσι φορές, αρκεί να μην χρειαστεί να ξαναδώ το τέλος! Μιλάμε για τελείως ΓΚΑΟ ΓΚΑΟ! Πονάει το κεφάλι μου από την ηλιθιότητα! Δεν είχε απολύτως κανένα νόημα ή καμία σχέση με τη λογική! Ξέρω ότι ο αποκλειστικός σκοπός του τέλους της ταινίας είναι να αφήσει περιθώριο για συνέχεια στην επόμενη ταινία, αλλά αυτό το επίπεδο νοητικής καθυστέρησης είναι πρωτοφανές! Παραδέχομαι τώρα ότι αν η ταινία δεν είχε αυτό το σεναριακό κενό μεγέθους σούπερ νόβα στο τέλος, θα ήταν εντελώς υποφερτή και για τους fan σαν και μένα, ίσως και απολαυστική! Αλλά τι πατάτα ήταν αυτή στο τέλος; Από δω και μπρος (θα ντυθώ γαμπρός) όποτε προσπαθώ να περιγράψω την απόλυτη ηλιθιότητα θα δείχνω μια φωτογραφία του πιτσιρικά από το Supernatural που πρωταγωνιστούσε στην ταινία! Τί σκεφτόνταν ο πίθηκας;! Τί θα έλεγε στους μπάτσους;! Τί τραβάει η μάνα μου για μένα;! Η υπόλοιπη ταινία ήταν κλισέ, στάνταρ, χαζή, βαρετή, διασκεδαστική και είχε και μερικές αστείες ατάκες αλλά, αποκλειστικά χάρις στο τέλος, αρνούμαι να την αξιολογήσω και μπορώ μόνο να την κακολογήσω, να την βρίσω και όταν την αγοράσω σε dvd να την κατουρήσω. Της βάζω 0 με άριστα το 5…
Με τιμή και ηλιθιότητα, Μεταλλεργάτερ
Επιτέλους, δούλεψε η κοινωνική Πρόνοια!
Για πρώτη φορά ο Έλλην πολίτης εξαργυρώνει την εμπιστοσύνη που έδειξε ξαναψηφίζοντας την κυβέρνηση των Στρουμφ. Ναι, πριν να το ζητήσουμε λοιπόν αυτοί το πράττουν. Έτσι, μια και καλή θα αντιμετωπισθεί το ζήτημα της αθλητικής βίας. Και εντός και εκτός γηπέδων. Μιλούσα με μία αδελφή προς ημάς οργάνωση Βανδάλων Αθηνών οι οποίοι είχαν ένα πρόβλημα με το να προλάβουν να προετοιμαστούν κατάλληλα και για τις 2 γιορτές. Η Αστυνομία επέμεινε και κατάφερε να κερδίσει για τους “φιλάθλους” μία ολόκληρη ώρα, ευελπιστώντας μάλλον να προλάβουν να ξεκληριστούν πριν διαλύσουν ότι έχει απομείνει από την Δημόσια Περιουσία. (Εδω κολλάει αυτό που είπε ο Πάγκαλος στα λατινικά, Errare humanum est perseverare diabolicum, που σημαίνει Το να λανθάνεις είναι ανθρώπινο, το να επιμένεις διαβολικό). Έξυπνο! Αν δεν μπορείς να τους καταπολεμήσεις εσύ, άσε τους να αλληλοκαταπολεμηθούν! Ακονίστε τα μαχαίρια σας όπως και εγώ το δικό μου γιατί εκείνη την Κυριακη όπως προείπαμε ειναι η Κυριακή της Τυροφάγου. Βάλε Φίνα! Make Cheese, not WAR! Ω, ρε, πατιρντι που θα γίνει!
KILLING MOON
Ένας θεός ξέρει πόσο απεχθάνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας και τους αστικούς μύθους. Είμαι ίσως ο μόνος άνθρωπος που δεν προώθησε ποτέ chain mail που υποσχόταν υγεία κι ευτυχία αν το έστελνες σε άλλους δέκα, και θάνατο αν δεν το έκανες. ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ του οποίου κανένας ξάδερφος του κουνιάδου της σπιτονοικοκυράς δε ξύπνησε σε μπανιέρα γεμάτη παγάκια.
Ένα βράδυ όμως στην παραλία Θεσσαλονίκης, είχα υποσχεθεί στην κοπέλα δίπλα μου να αράξουμε σε κάποιο παγκάκι και να κοιτάμε το φεγγάρι. Ίσως και να ψιλοχαμουρευτούμε, έλεγα από μέσα μου. Ως συνήθως, ψάχναμε παγκάκι ελεύθερο και σε καλό σημείο. Κάπου που να φαίνεται το φεγγάρι-Αύγουστος μήνας, λίγες μέρες μετά την πανσέληνο.
Παγκάκι ελεύθερο δεν υπήρχε. Λίγη ώρα αργότερα, συνειδητοποιήσαμε πως ΟΥΤΕ φεγγάρι υπήρχε. Περπατήσαμε όλη την παραλία, μιάμιση ώρα πήγαινε-έλα, κοιτούσα εγώ παντού τριγύρω αλλά φεγγάρι πουθενά. Η κοπέλα δεν έδωσε σημασία. Έλεγε «εντάξει, θα το κρύβει κάποιο κτήριο» ή «θα’χει έκλειψη και δεν το ακούσαμε»! Τσακωθήκαμε. Δεν της άρεσε που άρχισα να τρέχω στην παραλία τσιρίζοντας «Μας πήραν το φεγγάρι, το πήραν!», κι εμένα δε μου άρεσε που ήταν μια απαθής στρίγγλα μπροστά σε τέτοιο γεγονός. Έναν φυσικό δορυφόρο έχουμε όλο κι όλο.
Τέλος πάντων, μάλλον ενόχλησε ορισμένους το κήρυγμά μου στην παραλία γιατί μετά από λίγο τσουπ!, εμφανίστηκε το φεγγάρι…
ΈΝΑ φεγγάρι. Όχι ΤΟ φεγγάρι. ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ.
Γύρισα στο σπίτι υποψιασμένος. Είπα την ιστορία μου στο φόρουμ. Αρκετοί από εκεί προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν: ο Γκοντζόσαυρος πεταγόταν που και που απότομα μπροστά στο παράθυρο να δει αν συνεχίζει το «φεγγάρι» να υπάρχει. Αλλά ήταν πλέον κι αυτοί προσεκτικοί. Μέχρι που κοιμήθηκα το φεγγάρι εκεί, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ξύπνησα έντρομος επειδή άκουσα ένα «Ξύπνα τώρα ρε!» και είδα το «φεγγάρι» να λάμπει ανάμεσα από έναν απίστευτο συνδυασμό πολυκατοικιών, μπαλκονιών και δέντρων, έτσι που να φωτίζει ακριβώς το μαξιλάρι μου. «Είστε γελοίοι» φώναξα «ξεκρεμάστε το από εκεί γιατί εμένα δε με πείθετε».
Την επόμενη μέρα ζήτησα από τοπικό ραδιόφωνο το «Χάρτινο το Φεγγαράκι». Μετά το τέλος του τραγουδιού ο παραγωγός είπε «Ααα, ένα πολύ ωραίο και άκρως συμβολικό τραγούδι, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα».
Ρε τα λαμόγια, είναι παντού. Μας έκλεψαν τη σελήνη και ζητάνε και ρέστα. Έχω δύο θεωρίες: Ή την έκλεψαν και στη θέση της στον ουρανό κολλάνε κάτι χάρτινα ζωγραφισμένα (γι’αυτό ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει, είναι απλά διαφορετικές ζωγραφιές), ή την κουνάνε με ένα σύστημα τροχαλιών και σχοινιών και την βγάζουν στον ουρανό όποτε και όπου θέλουν (εμένα μου φαίνεται πως έχει δαχτυλιές από γράσο). Ακούσατε και τον άλλον που είπε ότι ήταν σβησμένη προχθές. Ε, θα ξέχασαν ν’ανάψουν τον προβολέα τα λαμόγια.
Γιατί τα κάνουν αυτά; Δε ξέρω. Αλλά –διάολε!- θα μάθω.
Υ.Γ Συγγνώμη αν σας κούρασα, έπρεπε να μάθετε την αλήθεια. Και την επόμενη φορά που θα κοιτάξετε τη σελήνη, πάνω σ’αυτόν τον ουρανό που ψεκάζουν νυχθημερόν τα λαμόγια με τα’αεροπλάνα τους, να ξέρετε πως αυτός ο κόσμος είναι πιο πέτσινος κι απ’την τέταρτη θέση της Κορέας στο Μουντιάλ του 2002.
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΓΑΒΓΙΣΕ. ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΑ. ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΟΣ Ο ΤΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ. ΗΞΕΡΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ. Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ. Η ΛΟΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. ΠΡΩΤΑΡΗΣ ΜΕΝ, ΕΤΟΙΜΟΣ ΔΕ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ. ΕΝΟΙΩΘΕ ΣΑΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ. ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ; ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΥΡΩ. ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΟΜΑΙ. ΜΥΡΩΔΙΑ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ ΤΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΟΣΦΡΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ. ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ. Ο ΣΟΛΙΣΤΑΣ ΗΤΑΝ ΑΡΙΘΜΟΜΝΗΜΩΝ. ΟΧΙ ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ. ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ΟΜΩΣ ΗΤΟ ΑΓΕΡΩΧΟΣ. ΠΙΟ ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΥΑΛΙΖΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΤΟ ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙ ΑΠ’ ΤΑ ΜΙΚΡΑΤΑ ΤΟΥ.
Τελευταία παίζει πολύ το θέμα τα cuervos… Φταίει ο Ψυχό, φταίει ο Γκαγκά, ή μήπως κόλλησε ο Ερμής ανάδρομος καμιά 12αριά χρονάκια; Τίποτα φίλοι μου καλοί, όλα κρίθηκαν σ΄ ένα γρίφο… Εξηγούμαι: Θυμάστε έναν διαιτητή ονόματι Κασναφέρης; Πιστεύετε ότι ήταν το πραγματικό του όνομα; Όχι φίλοι μου. Ήταν μια προτροπή υπόγεια και υποσυνείδητη, την οποία μόνο ο ανυπέρβλητος Σωκράτης την εννόησε! Κάτι σαν τα ανάποδα μηνύματα στους δίσκους του Πανούση, ένα πράγμα… Και η προτροπή ήταν σαφής: “Cash να φέρεις!” κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε… Ο μέγιστος Σωκράτης έλυσε το γρίφο και τα πάντα όλα στο Θρύλο. Ακόμα και όταν έχασε από Καλαμαριά, πάλι ο CASναφέρης έδωσε το λύση. Τα πάντα όλα λέμε…
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε… Αν ο Γκόντζος ήταν Ferrari, εσείς θα ήσασταν η Ascona του Λάκη του Γλυκούλη…
Ολα πηγαιναν καλα εκεινο το βραδυ… η ομαδα παλευε υπομονετικα για την πρωτη της νικη στο τσουλου, οταν ενας μπλαζε ασπρουλιαρης αντιπαλος το παστελωσε απο το πουθενα στην κλειστη γωνεια του κερβερου. Ενας καυτος κομπος αγανακτησης και αδικιας ανεβηκε στο λαιμο του στραταρχη. Σιχτιριασμενος γυρισε στον παγκο να δει ποιος στραικερ εμεινε να ριξει στην μαχη. Και τοτε τον ειδε: το χρυσο παιδι απ τη Βοιβοντινα, ησυχο, ανεκφραστο, υπομονετικο, καθοταν στην ακρη του παγκου. Πως ηταν δυνατον να τον ξεχασει; “Σηκω! Τωρα!”. Ο εκλεκτος, εφτιαξε το σπασουαρ του και εσκυψε συγκεντρωμενος ν’ ακουσει τις τελευταιες οδηγιες του στραταρχη: “Κανε τα δικα σου!”, τον διεταξε ο λυκος. 10 λεπτα αργοτερα το 0-1 γυρισε σε 2-1, ο ΑΠΟΕΛ πηρε την πρωτη του νικη στο τσου λου και το ποδοσφαιρικο λεξικο βγηκε σε καινουργια εκδοση: Συνωνυμο του “ποιοτικος” ειναι πια το «Σανελ Γιαχιτς».
Μεσα στην πολυπλοκοτητα της δυτικης συγχρονης πολυπολιτισμικης κοινωνιας, λιγα πραγματα μενουν σταθερα. Λιγα ειναι αυτα που μενουν παντα εκει σταθερα. Σαν ενα δικο μας Αστρο της Βηθλεεμ, που μας οδηγει στον δικο μας ποδοσφαιρικο Μεσσια. Τοσο λαμπερες, τοσο χρυσες. Ανταυγειες του Περονε σας ευχαριστουμε για την καθοδηγηση σας. Για την ασταματητη παρουσια σας και για την ομορφια που προσδιδετε στον κοσμο της μπαλας.
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΤΟΥ
Ευχαριστώ πολύ αδέλφια τσαουσοβαϊμάκηδες που με δυο σας λέξεις μου ξυπνήσατε και πάλι αναμνήσεις από το κάλτ παρελθόν μας. Φαν του Χούλιο Ιγκλέσιας, φαν του Ενρίκε, Φαν Ρόι, Φαν Χαμ, Φαν Νίστερλόι, φαν του Σελοφάν… Ποιος όμως θα είχε το θάρρος να τραγουδήσει και να μας κάνει κι εμάς να σιγοτραγουδήσουμε μαζί του για τους φαν; Μην το ψάχνετε άδικα, γιατί το σύστημα, φυσικά κατέστρεψε το ανερχόμενο άστρο της. Παίζει να μη την γουστάραν και οι Νεφελίμ της Τάκλα – μακάν!
Είναι η Βίκυ Χαρίτου. Είναι η (μικρή) κυρία του ποπ ελληνικού τραγουδιού με την ναζιάρικη φωνή. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Σπάις Γκέρλ του ελληνικού πενταγράμμου, αλλά.. ας όψεται το σύστημα!
Θα σας πω στίχους και πιστεύω να θυμηθείτε πολλά!
Γι αυτό μη λες απλά, πως έχω στυ(Υ)Λ (αυτή την προφορά του Λ, ούτε η Ιέρεια των Ελ δε θα μπορούσε να την πετύχει) και σεξ απήλ είμαι πολύ καλή ανφάς και προφίλ γιατί δεν είμαι φαν των κοπλιμάν δεν είναι αυτά για μια κοπέλα το παν δεν πέφτω έτσι απλά με λόγια καλά χρειάζεται καιρός θυσίες κι άλλα πολλά!
Δε φτάνουν μόνο λόγια και κομπλιμέντα θέλω αποδείξεις, πράξεις και ντοκουμέντα. Ο ύμνος αυτός εξέφρασε τις σκέψεις πολλών κοριτσιών της δεκαετίας του 90.
Και δε θέλω ειρωνίες ότι είναι άγνωστη. Ποιος δε λικνίστηκε με το βίντεο κλιπ του : Νύχτες στη Μύκονο με την πανσέληνο μαζί νύχτες για έρωτα κι όνειρα μέχρι το πρωί.
Νομίζετε πως εδώ τελείωσε η ιστορία της Βίκυς; Στην αντιγραφή ενός τραγουδιού της Κωνσταντίνας;
Κι όμως έχει δώσει τόσα πολλά το Βικάκι. Και συνεργάστηκε με τον άνθρωπο που τραγούδησε το Οπα στην Γιουροβίσιον, τον Γιώργο τον Αλκαίο, τον γιό του Γιάννη του Βασιλείου.
Τούτη η εποχή δε κάνει διακρίσεις όλοι οι χοροί παρόμοιες κινήσεις κι αφού η Ελλάδα πια όλα τα θέλει μη μιλάς για ντίσκο, ροκ ή τσιφτετέλι…
Τα σχόλια στο Γιου τιούμπ είναι χαρακτηριστικά : “Ανέβασε το Ντίσκο ροκ ή τσιφτετέλι! plz ανέβασε το έπος! Το ψάχνω καιρό!”
Βίκυ Χαρίτου σε γουστάρουμε τρελλά πίσω, στα στούντιο, στις πίστες, στη Μύκονο, στα… πανηγύρια, στη… ζωή μας. Αν ακούς αυτή την έκκληση τραγούδησέ μας ξανά! Όποιος έχει εντοπίσει ίχνη της, παρακαλείται να επικοινωνήσει με το χαμόγελο του (χαμένου) τραγουδιστή…
Μεγάλη Ευκαιρία. Μην τη Χάσετε!!! Εταιρία ειδών ρουχισμού ξε-πουλά ΦΟΔΡΕΣ ΓΙΑ ΣΑΚΑΚΙΑ.
Δυνατότητα επιλογής Καλοκαιρινού υφάσματος από ανθεκτική στη UV ακτινοβολία φανέλα ΠΑΕ ή Χειμερινού υφάσματος από αντιιδρωτική μάλλινη κάλτσα παίκτη της επιλογής σας.
Κανετε τώρα την παραγγελία σας μέσω του ηλεκτρονικού μας καταστήματος www.tzigg.er
Δώρο για τους 5 πρώτους ένα χρηστικό κύπελο “Αναβασης Πιτίτσας 3η θέση 1984”.
ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΓΙΟΓΚΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΩΣΤΑ. EIΜAI 27. ΕΚΕΙΝΗ 87. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΑ, ΕΒΓΑΖΕ ΤΟ ΜΑΣΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΑ ΚΑΛΟΔΙΑΤΗΡΗΜΕΝΑ ΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ ΤΗΣ ΦΡΑΟΥΛΑΣ. ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΕΦΤΩ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ. ΜΕΤΑ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΙΝΑ ΜΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ, ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑ. ΤΗΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ, ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΦΑΡΜΑΚΑ, ΠΑΝΕΣ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΔΕ ΜΕ ΘΕΛΕΙ, ΛΕΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΕΙΜΑΙ ΤΥΦΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ ΔΕΡΜΑ ΤΗΣ. ΤΗ ΘΕΛΩ, ΝΑ ΠΑΡΕΙ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΕΛΑΡΓΟ, ΜΕΤΕΩΡΟΣ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗ ΧΛΕΥΑΣΕΤΕ.