Από τότε που ανακάλυψα τις πικάντικες γεύσεις, κάθε φαγητό που έτρωγα επεδίωκα να το εμπλουτίζω με κάθε λογής καρυκεύματα σε τέτοιο σημείο που οι γύρω μου αφενός μεν να το σχολιάζουν αρνητικά, αφετέρου δε κανείς δεν επιχειρούσε να δοκιμάσει από τη «τροφική βόμβα» που είχα στο πιάτο μου! Η ματαιοδοξία μου πια έφτανε στο ζενίθ κάθε φορά που με την παρέα μου πηγαίναμε σε κάποια γιαλαντζί μεξικάνικα εστιατόρια και ενώ όλοι προσπαθούσαν να μην πέσουν σε κάτι καυτερό, εγώ ζήταγα ό,τι πιο πικάντικο και το κατανάλωνα με περισσή άνεση μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Δίκαια λοιπόν με αποκαλούσαν Μεξικάνο!
Και ναι διάολε. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σε ένα επαγγελματικό ταξίδι επισκέφθηκα το Μεξικό και ήρθε επιτέλους η ώρα να αποδείξω ότι άξια είχα κερδίσει τη μεξικανική ιθαγένεια. Αφού καθίσαμε σε ένα εστιατόριο ζήτησα ένα παραδοσιακό φαγητό από το μενού το οποίο είχε την επισήμανση ότι ήταν πικάντικο. Παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις που έλαβα από τον σερβιτόρο και τους συναδέλφους μου, εγώ επέμενα να το δοκιμάσω. Αποφασιστικά πήρα τη πρώτη μεγάλη μπουκιά και την έβαλα στο στόμα μου. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. Όχι διάολε δεν ήταν δάκρυ συγκίνησης. Ήταν δάκρυ- αποτέλεσμα του έντονου καψίματος που ένιωσα, μιάς πραγματικά πρωτόγνωρης αίσθησης. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Μέσα σε 3 μέρες κατέστρεψα το στομάχι μου, αναίρεσα τις απόψεις μου για τα πικάντικα φαγητά και αρκέστηκα στα γιαουρτάκια του ξενοδοχείου. Περιττό θα ήταν να αναφερθώ στην επόμενη μέρα και ειδικά για την επίσκεψη στη τουαλέτα. Νόμιζα πως θα τρυπήσω την πορσελάνη! Αχ κατακαημένη-καταχρεωμένη Ελλαδίτσα μου με τις υπέροχες γεύσεις σου πόσο μου έλειψες!
Μετά τιμής,
Εσύ, μόνο εσύ Κώστα Μπίγαλη. Μόνο εσύ ζητάς να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο. Εσύ και ο Μαρσέλ ο Προυστ. Και αν αυτός έψαχνε μάταια βοήθεια στην Ζιλμπέρτ και την Αλμπερτίν, εσένα σίγουρα θα σκοτωθεί να σε βοηθήσει η τυχερή που διάλεξες. Ούτε μελισσούλες ούτε μελισσάκια πλέον. Συνέχισε απτόητος , δυνατός και στυλάτος μέχρι τις βάτες να βρεις αυτήν που σου αξίζει.Αυτήν που θα αξίζει να της αφιερώσεις του Αιγαίου τα μπλούζ διάολε, αγνή, τυρραγνισμένη καρδιά.
Η ώρα είναι μία και τέταρτο… έχω πιεί την μαύρη μπύρα μου και έχω γλαρώσει. Κάτι παίζει στην τηλεόραση αλλά δεν πολύ δίνω σημασία, έχω χαμηλώσει και την ένταση… Και πάνω που είμαι έτοιμος να με πάρει αγκαλιά ο Μορφέας (μην παρεξηγηθούμε, στον θεό των αρχαίων αναφέρομαι), εκείνη την τελευταία στιγμή που κάτι καταλαβαίνεις αλλά σε ένα λεπτό θα κοιμάσαι, έ τότε το συνειδητοποίησα: Είναι ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βράδυ, είμαι στο ΒΕΡΟΛΙΝΟ, και ΔΕΝ έχω «βγεί» και τι κάνω; Βλέπω ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ! και δεν είναι μόνο αυτό, τι παίζει το «χαζοκούτι»; Μεταγλωττισμένη ταινία του Chuck Norris στα γερμανικά…. να προσθέσω ότι δεν ξέρω γερμανικά και δεν καταλαβαίνω τους διαλόγους. Την άφησα όμως να παίζει τιμής ένεκεν στον «θεό», στον «αρχηγό».
Η δική μου στιγμή Mundial
8/7/1990 — Οι γονείς μου απολαμβάνουν τις ολιγοήμερες διακοπές τους στην Χαλκίδα έχοντας αποφασίσει να πάρουν μαζί τους και τον σχεδόν 3 ετών γιο τους. Είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο με πισίνα και κήπο μαζί με αρκετούς Γερμανούς τουρίστες που απολαμβάνουν τον ήλιο και την θάλασσα της χώρας μας. Ώρα: λίγο πριν τη λήξη του τελικού. Ο πατέρας μου, ως γνήσιος άντρας έχει κατέβει από νωρίς να δει τον αγώνα στην πισίνα του ξενοδοχείου. Εγώ και η μητέρα μου χαζεύουμε από το μπαλκόνι του ισογείου τους μαζεμένους άντρες που παρακολουθούν με απόλυτη προσήλωση τον μεγάλο τελικό. Μετά από αρκετές -μάταιες- προσπάθειες της μητέρας μου να με βάλει για ύπνο, επιστρατεύοντας όλη την γκρίνια και τα επιχειρήματα ενός 3χρονου καταφέρνω να την πείσω να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω: να πάω στον μπαμπά μου. Ώρα 22:00: Ο διαιτητής της αναμέτρησης έχει σφυρίξει τη λήξη. Οι -σχεδόν μεθυσμένοι- Γερμανοί τουρίστες αρχίζουν να πανηγυρίζουν. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν βγάλει τα πουκάμισα και βουτούν ακόμη και στην πισίνα. Κάπου ανάμεσα τους και ο πατέρας μου απλά χειροκροτεί και χαμογελάει μαζί τους, μην καταλαβαίνοντας όμως τίποτα απ’ όσα λένε. Και τότε ξαφνικά στο βάθος πίσω τους εμφανίζεται ένα μωρό φορώντας μόνο ένα λευκό φανελάκι και pamper να κατευθύνεται προς το μέρος τους χαμογελώντας, με το μαυρισμένο δέρμα του και τα κόκκινα φουσκωτά μάγουλα να κάνουν πλήρη αντίθεση. Η πιο λάθος στιγμή. Ο πατέρας μου αντιλαμβάνεται νωρίς την παρουσία μου στο χώρο και ετοιμάζεται να ‘ρθει να με πάρει. Δυστυχώς όμως μαζί του με βλέπουν και οι αυθεντικοί πρόγονοι του Stefan Effenberg και του Oliver Kahn, φωνάζοντας «baby!! Baby!!».
Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν τραγικές. Εγώ με ένα απίστευτα τρομαγμένο βλέμμα να ανεμίζομαι στον αέρα και να αλλάζω χέρια και αγκαλιές όμοια με το τρόπαιο που παρέλαβε εκείνη τη βραδιά ο Λόταρ Ματέους, πριν φτάσω επιτέλους στην αγκαλιά του πατέρα μου. Παρόλα αυτά αρνήθηκα να κλάψω -προς έκπληξη όλων. Αν και πολύ μικρός το συμβάν είχε χαραχτεί στην καρδιά και την ψυχή μου. 10 χρόνια αργότερα, όταν κοιτούσα τις φωτογραφείς εκείνων των διακοπών και μου εξιστορούσαν με γέλια το θλιβερό συμβάν, κάτι σκίρτησε μέσα μου και τα κομμάτια του πάζλ ενώθηκαν. Επιτέλους κατανοούσα αυτή την πηγαία ποδοσφαιρική απέχθεια για αυτήν τη χώρα. Όσους σπουδαίους ποδοσφαιριστές και αν βγάλετε για μένα θα είστε πάντα 11 άσχημοι, νταμαροτοί, υπερόπτες ξυλοκόποι που κατεβαίνετε στο γήπεδο όχι για να ευχαριστηθείτε το ματς…
(coming soon συνέχεια με Mundial 2006) Γιώργος. ο 20 χρόνια πριν άμοιρος 3χρονος
Φάρμακα, δηλητήρια, κατάχρηση ουσιών, ναρκωτικά… Ενα ουίσκι παρακαλώ. Σκέτο. Ενα θλιβερο γεγονος συνεβη πριν απο 4 μερες. Πεθανα. Για εικοστή τρίτη φορά μάλιστα.. Ιατρικό δυστύχημα! Ήμουν τυχερός…
(Παύση. Έπεσε ο ηλεκτρισμός για λίγο).
Ήμουν τυχερός λέω… Τώρα αναμένω τα ΣΚ. Εκεί στην Ένα, στη δυτική, κάτω χαμηλά. Ας είναι… Ο Gaston θα κελαηδήσει πάλι και θα πλουτίσουμε στην Σουβλάκιο Νήσο. Be sure, που λεν και στο χωριό κάποιου γνωστού… Εν τούτοις και το χρήμα ΦΕΡΝΕΙ την ευτυχία. Το υψηλό IQ όμως, όχι. Πόσο σε ζηλεύω αιωνόβιε αίλουρε Jens… Η διαφορά μεταξύ ιδιοφυΐας και βλακείας είναι ότι η ιδιοφυϊα έχει όρια. Αού… Αού… που λένε και οι 300, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αυτα για τωρα. Τα λεμε. Και που ξερετε ισως μια μερα βρεθουμε…
Υ.Γ. Το παραλήρημα χαρακτηρίζεται από σοβαρή, ξαφνική σύγχυση του ασθενούς με γρήγορες αλλαγές της εγκεφαλικής λειτουργίας που συνήθως συμβαίνει ταυτόχρονα με σωματικές ή ψυχικές παθήσεις.
Εκεί κατά τις 8 το πρωί της Δευτέρας θα πετύχεις είτε στο ραδιόφωνο, είτε στο ιντερνετ είτε στα πρωινάδικα που χαζεύεις, είτε οπουδήποτε… το αστείο για την καμαριέρα που δεν πρόλαβε να στρος… καν… Αν τύχει και δεν το άκουσες, σίγουρα ο πρώτος γνωστός που θα δεις θα σου το πει… Αν είσαι από αυτούς που ξυπνάνε κατά τις 2 το μεσημέρι, τότε η μάνα, γκόμενα, κολλητός, συγκάτοικος, εξωγήινος θα φροντίσει να σε ενημερώσει για το “απίστευτο” αυτό αστείο… Όπως και να χει, αν είσαι τυχερός θα το ακούσεις μόνο κάπου στις 10-20 φορές, χωρίς υπερβολή…
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ρε αντίχριστε κολλητέ να με ξυπνάς στις 1 το βράδυ, και ενώ έχω αρχίσει να βυθίζομαι στα ενδότερα στρώματα ενός απολαυστικού ύπνου, στον απόηχο μια απολαυστικής μαύρης μπύρας με μαγιά… μέχρι τις 5.30 που θα σηκωθώ για τη δουλειά, για να μου πεις το ρημαδοανέκδοτο που σιχάθηκα να το ακούω από το πρωί; ΠΑΣ ΚΑΛΑ; Θα σου πιω το αίμα ρε!
Σε σένα μιλάω τώρα αναγνώστη… πρόσεχε! Πρόσεχε γιατί δεν ξέρεις τι πέρασε ο άλλος το περασμένο βράδυ… Καλή σου μέρα!
Το βρώμικο ‘88
Ήθελα να αλλάξω δρόμο για να μην πέσω πάνω τους, μα από λάθος ξεχάστηκα και πέρασα μπροστά από εκείνο το καφενείο στα Σεπόλια. Και ήταν όλοι εκεί… Από μακριά μου έκανε νόημα μόλις με είδε ο Γιάννος ο Λεμπέσης που ο πατέρας του ήταν από το Μεσολόγγι κι η μάνα του απ’ τα Αγρίνιο, μακρινή ξαδέρφη του Μπάμπη του Τεννέ, που έχει το συνεργείο στον Κολωνό με την μεταλλική μπλε εργαλειοθήκη βαμμένη με πινέλο, με την αφίσα στη μέση του Αρδίζογλου και δίπλα εκείνη τη ξεβράκωτη και το αυτόγραφο του Σαλαμπάση.
Κάθονταν πάλι στο ίδιο το τραπέζι αυτούνο που βαστάζει εδώ και χρόνια. Αν κι έπιασα την κουβέντα απ’ τη μέση ήξερα πολύ καλά τι τους έλεγε. Την έχω ακούσει άλλωστε τόσες φορές τούτη δα την ιστορία. Τους μίλαγε για εκείνη την χαράκια που ‘χει στο πρόσωπο από εκείνον τον άτιμο τον Γιουκοσλάβο, Κροατικής καταγωγής, από το 1988. Τότε που ο Γιάννος ο Λεμπέσης έμπλεξε σ’ έναν καυγά στη ταβέρνα ενός πατριώτη στο Βισμπάντεν γιατί είχε πάρει ξεκάθαρα, αντρίκια και παλικαρίσια -αν και ΑΕΚ, αν και το μόνο που ήξερε από μπάσκετ ήταν πως η μπάλα είναι στρογγυλή- το μέρος του Παναγιώτη του Γιαννάκη τότες στο Ντεν Μπος, που είχε αρπάξει απ’ το λαιμό κι έβριξε τον Ντράζεν και το αγάρηνο σκυλί τότενες, πισώπλατα του την έκαμε τη ζημιά. Τώρα πως πισώπλατα και στο πρόσωπο αυτό είναι άλλο θέμα κι όποτε ρωτούμε ο Γιάννος κάμει να μας ξαναμιλήσει καμιά βδομάδα…
Ο Μιχαλιός της κυρά Δέσπως, της πλύστρας που πνίγηκε το στεφάνι της πριν 30 χρόνια σε ένα γκαζάδικο όξω απ’ το Εϊλάτ όλο βλαστημά «Τον εφάγανε μωρέ οι Εβραίοι, την κατάρα μου να’ χουν» τον εκέρασε κρασί. Σε καμιά ώρα τον Γιάννο δε θα τον εβαστάνε τα κανιά του στο ίσωμα και θα ξωμείνει εδώ μέχρι να τον εδιώξει ο Μπάρμπα Νίκος ο καφετζής. Ο Σήφης, ο σοβατζής που χει να κάνει μεροκάματο δυο μήνες κι όλο παζάρι στον Σταύρο της κυρά Μάρως το στερνοπαίδι, τον περιπτερά του κάμει για καμιά έκπτωση ή τράτο στα τσιγάρα φωνάζει «Φέρε ορέ Μπάρμπα Νικολή κατιτίς να πιούμε».
Ο Γέρο καφετζής που ψηφίζει χρόνια τώρα ΠΑΣΟΚ αλλά μιας και τον έπιασε κι αυτόν η κρίση «ένεγκα η ανάγκη, βλέπετε» όπως λέει αναγκάστηκε να βάλει φρουτάκια πίσω στην αυλή, αποκρίνεται από μέσα «Να φέρω ένα Cutty Sark απ’ το Αιγάλεω λιγάκι πειραγμένο που μου το ‘δωκε ο μπατζανάκης μου, που είναι και φτηνιάρικο;» «Οι ‘δα ! Ρακή πίνουν μωρέ οι άντρες». Κι εγώ που έχω το βιβλίο του Τσόμσκι στα χέρια, το κρύβω κάτω από την μπλούζα την Λακόστ τη μαϊμουδιάρικη. Γιατί θα μα αρχίσουν στις ερωτήσεις και που να εξηγώ. «Δε πιστεύω να ‘ναι δαύτο… Χικ… τίποτα απ’ αυτά… Χικ… τα αδερφίστικα;» ή «Γιάντα έγινες ορέ απ’ αυτούς τους κουλτουριάρηδες που γυρνοβολάνε μ’ αυτές τις άπλυτες με τις αξύριστες μασχάλες και λένε την χωριάτικη γκρικ σάλαντ; Ή εκείνο το «Ρε μπας κι έγινες κουμμουνιστής; Εμένα ρε το γιο μου τον πάντρεψε ο Κατσιφάρας. Ήταν κι ο Κίμωνας ρε ο Κουλούρης στο γάμο κι ο Βενιζέλος, αμούστακο παιδί ακόμα κι αν δεν ήταν στο Νταβός θα ερχόσαντε κι ο Αντρέας με την κυρά του, θυμάστε τότε με το μέα κούλπα το ‘88». «Αχ, το ’88. Τότες που με χαράκωσε εκείνος ο μπαμπέσης ο Κροάτης. Άτιμη ράτσα» θα πει στα σίγουρα ο Γιάννος ο Λεμπέσης και θα ξαναρχίσει την ιστορία του πάλι απ’ την αρχή…
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος… έτσι φαντάζει στα μάτια μου ο Πάμπλο ο Γκαρσία, ο άνθρωπος (;) που έχει μετατρέψει μια σπάνια στις μέρες μας συμπεριφορά σε πραγματική τέχνη, την τέχνη του «τσαμπουκαλευομαιβαραωβρίζωαποβάλλομαι».
Και τι είναι; Ένας τύπος με την πλούσια κόμμη από την Ουρουγουάη. Θα μπορούσε να ήταν κι από την Κούβα μιας και η μενταλιτέ του θυμίζει τον αλήστου μνήμης Tony Montana, με την εξαίρεση ότι ο Πάμπλο είναι και σκατόφατσα συγκριτικά με τον Αλ Πατσίνο, χώρια το μαλλί που είναι σαν αποτυχημένο περουκίνι. Γνωρίζοντας όμως ότι ο Tony ήταν κατά βάθος συμπαθής στο κοινό (που να πιάσει κόψιμο τον τσούστη που του την έπαιξε από πίσω με τη διμούτσουνη), ο Πάμπλο έχει στοχεύσει στη συνέχιση του θεάρεστου προφίλ που προώθησε ο πρώτος διδάξας! Κάνοντας τη μία τσουρουκιά πίσω απ’ την άλλη, ο μικρός Λατινοαμερικανός μασίστας έχει καταφέρει να μοιράσει σε μία σεζόν πιο πολλά μπουκέτα και κλωτσίδια από όσα μοιράζει ο Steven Seagal σε τρείς ταινίες.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι όλοι οι υγιείς φίλαθλοι λατρεύουν την παρουσία του Πάμπλο Γκαρσία στα γήπεδα της χώρας μας (ειδικά οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί). Θα ζητήσω όμως άφεση για την αμαρτία που θα εκστομίσω και θα προτείνω τους εξής τρόπους προκειμένου να δούμε τί άλλο ρεπερτόριο έχει αυτός ο παίκτης-πριμαντόνα της σφαγής:
1) Έρανο για την εξαγορά της ρήτρα του συμβολαίου του και για την πληρωμή της μεταγραφής του στην πρωταθλήτρια Θιβέτ. Με τόσους μοναχούς, μπορεί να τη δει βουδιστής και να κουλάρει.
2) Ένταξη σε πρόγραμμα καθημερινής προπόνησης με τον αγαπημένο «ξανθό» του ελληνικού αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη. Ευνόητοι οι λόγοι.
3) Διοργάνωση αγώνα Πάμπλο Γκαρσία – Μιχάλη Ζαμπίδη. Να δούμε βρε αδερφέ τί μπορεί να κάνει απέναντι σε κάποιον στοιχειωδώς σοβαρό αντίπαλο, αφού πρώτα ο Iron Mike κάνει μερικά μαθήματα Ισπανικών για να μπορεί να τον μπινελικώνει άνετα και να ανάψουν τα αίματα, όπως πρέπει δηλαδή.
Αν όλα αποτύχουν, καταλήγουμε σε εγκλεισμό του Πάμπλο σε κελί του Γκουαντάναμο μαζί με την Έφη Θώδη. Πού θα πάει, ακόμα και ο ογκόλιθος της Ουρουγουάης θα λυγίσει, του κιαρατά!
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια στον κόσμο, τους παίκτες και τη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Αυτοί ξέρουν.
Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε της Εποχής του Λίθου. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε του Κατακλυσμού τον Νώε. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε της Ατλαντίδος. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε της εποχής των Παγετώνων. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε της εποχής των Δεινοσαύρων. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε των Πρωτοπλάστων. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε του… Θεού. Ο Τσακ Νόρρις προϋπήρχε του Big Bang. Ο Τσακ Νόρρις θα ‘ταν η αρχή της Δημιουργίας, αν δεν υπήρχε ο… ΜΑΝΟΣ ΖΕΡΒΑΚΗΣ! Γιατί, ναι, τι να μας πεις κι εσύ ρε Τσακ, αξιοθρήνητε Αμερικανέ καράβλαχε, νέοπα, στραβάδι, ποντικαρά! Όταν πηδούσες από δέντρο σε δέντρο σα μαϊμού, έβγαζες άναρθρες κραυγές και γέμιζες το στομάχι σου με μούσμουλα, ο Έλληνας ΜΑΝΟΣ ΖΕΡΒΑΚΗΣ δεν έφτιαχνε, απλά, πολιτισμό, όπως είθισται να λέγεται, αλλά μάγευε ολόκληρους πολιτισμούς με το μικρόφωνό του!
Δε θέλω να φανώ κακός αλλά από τις μέχρι τώρα μεγάλες αλήθειες και εξομολογήσεις του λαού, προκύπτει ότι οι ακροατές του FC δείχνουν ιδιαίτερη, εως και πέραν του δέοντος, προτίμηση στα φουσκούνια και λοιπά χαρακτηριστικά ενός νέτου, ενώ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να ζητάνε και λίγο από τον εσωτερικό κόσμο συνάμα με μια παιδεία έτσι λίγο πιο αθλητική… Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω θέλω να διηγηθώ το εξής: Γνωρίζω πριν 2 βδομάδες σε βάφτιση ένα νέτο, σκέτο μοντέλο λέμε… με τα όλα του! Πέρα από την εμφάνιση, μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι αφού προσφέρθηκα να την επιστρέψω σπίτι, μου επεσήμανε κατά τη διαδρομή τις παγίδες του δρόμου (π.χ. λακούβες και άλλα τέτοια), πράγματα που μόνο οι οδηγοί και μάλιστα οι καλοί προσέχουν… Την αφήνω και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την άλλη εβδομάδα που θα επιστρέψω στην πόλη.
Φτάνει που λέτε το Σάββατο και εγώ πονηρά σκεπτόμενος της λέω να περάσω να σε πάρω για καφέ κατά το απογευματάκι… και πριν συνεχίσω μου απαντά: Α, απόψε δε γίνεται, μαγειρεύω και καθαρίζω το σπίτι (και η αγωνία μου έχει φτάσει στο κατακόρυφο… νοικοκυρά λέω) για να κάτσω μετά να δω τη Μπάρτσα! …και συνεχίζει με μια οικονομοτεχνική ανάλυση των παικτών και της ομάδας… και έπειτα της Μάντσεστερ! Πάγωσε το αίμα μου! Άκουγα σιωπηλός πράγματα για τις ομάδες που ενδεχομένως να μην ήξερε ούτε ο Πέπε! Τέτοιο μωρό να καταστραφεί έτσι….κλείνω συμπεραίνοντας πως η σοφία σας δεν έχει τέλος!