ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ
ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ «10» ΣΤΗ ΠΛΑΤΗ, ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΤ’ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΛΑΒΑΡΟ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ
ΟΤΑΝ ΣΚΟΡΑΡΕΙΣ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΥΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ ΜΟΥ ΘΑ ‘ΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΤΙΜΗΣΩ, ΣΚΟΥΝΤΕΤΟ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ ΘΑ ‘ΣΑΙ ΤΟ ΔΕΚΑ ΤΟ ΚΑΛΟ, ΤΟΥ ΚΟΜΟΥΝΑΛΕ ΦΥΛΑΧΤΟ, ΜΕ ΡΟΖ ΘΑ ΣΕ ΣΤΟΛΙΣΩ…
Ησουν το μπακ του μέλλοντος, ποιός είχε άλλη γνώμη; μπροστά σου απλωνόντουσαν ορθάνοιχτοι οι δρόμοι, να βρεις την καταξίωση που η κλάση σου επιτάσσει να δώσεις άρτο στο λαό, θέαμα να χορτάσει.
Η κάθε σέντρα ξυραφιά στ’ αντίπαλου το στήθος καλάμι δεν καβάλησες γιατί είχες μέγα ήθος. Και όταν σ’ άποθέωνε ο τύπος της Λα Πλατα έλεγες ”Ντάξει, χαλαρά, δεν είμαι και ο Μάτα”.
Κι ήρθε η στιγμή τα όνειρα να γίνουνε και πράξεις και πάνω απ’ τον Ατλαντικό βάλθηκες να πετάξεις. Στην ΑΕΚ προσγειώθηκες ενός Σαββάτου βράδυ κι ήσουν εσύ η αφορμή να βγούμε απ΄το σκοτάδι.
Μας χάρισες απλόχερα αγνές στιγμές μαγείας από της Μίκρας τα στενά μέχρι της Ευκαρπίας. Αλήθεια πες μου ποιός μπορεί εσένα να ξεχάσει; Τις τόσες σέντρες-ξυραφιές απλά να προσπεράσει;
Ας όψεται ο άμπαλος Λορέντζο Φέρερ Σέρα που μεταξύ μας ήτανε πολύ μεγάλη λέρα, Που σ’ εφαγε μπαμπέσικα, κατέληξες μοιραία να είσαι εσύ η απαλλαγή του Φούλη Γεωργέα.
Ποιά μοίρα ήταν που ‘γραψε στον χρόνο να σε χάσει της χώρας τούτης το κοινό ποτέ να μην χορτάσει παιχτούρα της αξίας σου, μας άφησες στον άσσο γιατί μας το κανες αυτό ρε Μάρτιν Παουτάσο;
Ήταν γοργός στο τρέξιμο, καμάρι της Τασκένδης τα σουτ του ήτανε φωτιά, της μπάλας ο Πουνέντης. Οι πάσες του γλυκόπικρες, ξεχείλιζαν μεράκι σιρόπι για συμπαίκτες του, γι’ αντίπαλους φαρμάκι.
Στα δύσκολα δεν κώλωνε, ποτέ του δεν κρυβόταν πάντα θρασύς κι αγέρωχος στο ύψος του στεκόταν. Παστέλωνε τεμάχια στεγνά και δίχως σάλιο θα ήταν σούπερ δίδυμο με Ελιομάρ Καρβάλιο.
Στα πόδια μας την είχαμε την τόση του την κλάση εσείς όμως αφήσατε μπροστά σας να περάσει Τον διώξατε κακήν κακώς, ωσάν λαθρεπιβάτη γιατί ήτανε λίγο κοντός, δεν γέμιζε το μάτι.
Τώρα από φορ ξεμείνατε και ψάχνετε εις μάτην στο τέλος το γινάτι σας σας έβγαλε το μάτι. Τότε δεν τον κρατήσατε που ήταν και στο τσάμπα τώρα ξανά στο μέτρημα δεν φτάνουνε τα φράγκα.
Αλήθεια δεν σας χάλασε εκεί στην Παιανία που χρόνια πριν την χάσατε μεγάλη ευκαιρία να κλείσετε το σέντερ φόρ που θα ‘σκιζε χασέδες που θα ‘κανε να ξεχαστούν Βαζέχες και Σισέδες.
Κι όμως μυαλό δεν βάλατε, για κείνον δεν κινήστε το τόπι δεν κατέχετε, γιατί δεν παραιτήστε; Πούλα ρε Τζίγκερ, μ’έσκασες, να έρθει ο Αχμέτοφ να σκάσει φράγκα ενά σωρό να φέρει Ιρισμέτοφ.
Για επωνυμα τωρα ξεκινω, να πω τον προλογο μου στο texas ημανε θαρρω, επανω στ’αλογο μου ζοσμενος με περιστροφα, καπελο καουμποι ποναει το ποδι σαν κλωτσια, απο τον Kιν τον Ρόι
Και ξαφνου μεσα μου βαθια, νιωθω πως ηρθ’ η μερα οι mavericks να υψωσουνε την κουπα στον αερα αφου’ χουν ροστερ επικο, ολοκληρη ιστορια ο jason terry τριποντα, ο jason kidd μαγεια
Με j barea να ορμά και matrix να καρφωνει διχως φαρμακα πολλα, αγνη τεστοστερονη μα το βαρυ πυροβολικο, ειναι ψηλο ντερεκι στις ντριμπλες του τον θεωρεις, ταχυτερο του Εκι
Στα free throws αλανθαστος, στα τριποντα bird larry ειναι ο dirk ο γερμανος, τ’ατιθασο λιονταρι μπορει να μην το κερδισαν, το δυο χιλιαδες εξι/ μα φετο το δαχτυλιδι διαδοχο, σωστο θα επιλεξει
Κι οποιος νομιζει πως μπορει αυτους να τους νικησει οποιος westbrook και durant, ας ερθει να τολμησει διαβαινε bryant, gasol, και συ garnett και σια είναι μαζι μου ο θεος, δεν σας φοβαμαι μία
Γιατι κατι τετοιους σαν κι εσας, ακουτε wade και james? ποτε μου δεν σας συναντω πανω στα hall of fames κι ενώ αυτά σκεφτομουνα, του λεω του chuck norris εδώ δεν ησουν ranger, με τον nasif τον morris? όχι ρε συ, με τον nasif παιζαμε football σάλας μου ειπε και τραβηξαμε κι οι δυο μας για το Dallas!
Στην Άντερλεχτ, στο Βέλγιο, έστω κι αν δεν υπάρχει ξεκίνησες και έδινες σε κάθε εξτρέμ για να ‘χει. Στα αριστερά της άμυνας εσύ ήσουν ένα τοίχος της θέσης ήτανε γραφτό να είσαι εσύ ο μύθος.
Το κέντρο σαν το πέρναγες ζαλάδες προκαλούσες και άνετα αντίπαλους με χάρη προσπερνούσες. Μα είχες και επιστροφές, τάκλιν μ’αυτοθυσία να τρέξεις πίσω ν’αμυνθείς δεν ήταν αγγαρεία.
Κι ήρθε για σένα η στιγμή να κάνεις μέγα άλμα να γίνεις παγκόσμια πιο γνωστός και από τον Ντε Πάλμα. Στην Τσέλσι προ Αμπράμοβιτς εσύ έγινες σημαία με Τζόλα, Έϊντουρ, Ντεσαγί περνάγατε ωραία.
Όχτώ χρονάκια κράτησε αυτό το παρεάκι μα το΄σπασε ο Μουρίνιο, που κάκο χρόνο να’χει. Σε έφαγε μπαμπέσικα χωρίς να δώσει βάση χωρίς καθόλου να σκεφτεί πως έναν σταρ θα χάσει.
Στην Νιούκαστλ βρήκε τελικά στερνό νησιού λιμάνι μέχρι να πάρει απόφαση για Αμέρικα να την κάνει. Τριανταδύο έφτασε, μα εγώ δεν το πιστεύω πώς πρέπει το ταλέντο του να πάψω να χαζεύω.
Για πάντα θα ‘σαι στην καρδιά μεγάλε και φιρμάτε ο κόσμος θα’ναι πιο φτωχός μα πάντα θα θυμάται: Όποιος μαζί σου τα ‘βαλε φλερτάρισε τον χάρο εσύ αιώνιε έφηβε, Σελέστιν Μπαμπαγιάρο.
Ψηλός και λυγερόκορμος της μπάλας μέγας μύστης, στης Εσπανιόλ τ’ανάκτορο ήσουν εσύ ο χτίστης. Ήσουνα εσύ ο αρχηγός, την πήρες απ’το χέρι & στο ΟΥΕΦΑ έλαμψε το μέγα σου αστέρι.
Στον τελικό την έφτασες και εκεί στο παρα πέντε, την κούπα δεν την σήκωσες, ας όψεται ο Βαλβέρδε. Μεγάλη η απογοήτευση, δεν σήκωνες το κλίμα κι αμέσως ετοιμάστηκες για το μεγάλο βήμα.
Βαλίτσες πακετάρισες και μπήκες στ’ αεροπλάνο στο Μερσεισάιντ για να βρεις συμπαίκτη Μασκεράνο. Ο κάπελας σε έκανε αμέσως βασικούρα μα στις κερκίδες άρχισαν τ’αγγλάκια την μουρμούρα.
Ήσουν νωθρός και ράθυμος, σου το καταλογίζαν κι εσένα απ΄την συγκίνηση τα μάτια σου δακρύζαν. Μπαϊλντισες, σιχάθηκες με την αμπαλοσύνη του κάθε κατσαπλέουρα που ήθελε να κρίνει.
Πήρες το καπελάκι σου, τα φάλτσα τα καλά σου κι ήρθες εδώ στον Πείραια να κάνεις τα δικά σου. Δήλωσες θρύλου οπαδός και γαύρος από κούνια μα πες αλήθεια σ’έψησαν της Σάσας τα φουσκούνια.
Δεν ξέρω για το γήπεδο και την στατιστική μα πρώτη μούρη ήσουνα στην παραλιακή. Πρώτη χρονιά τελείωσε, πρωτάθλημα κι αν πήρες, αμφισβητήσεις άρχησαν και πλάκωσες τις μπύρες.
Και γω το ίδιο θα’κανα, δεν την βαστώ την γκρίνια, να θέλουν για την θέση σου να πάρουν Βιεϊρίνια; Έχει αυτός βιογραφικό, με τι τελικό Ουεφα; Αντε και στην καλύτερη συστατική από Βέφα.
Κόψε Βαγγέλη τα τρελα κι έλα στα συγκαλά σου, σκέψου επιτέλους λογικά για θα μας βρεις μπροστά σου. Θα κάνουμε επανάσταση, θα υψώσουμε παντιέρα στον θρύλο να κρατήσουμε τον Αλμπερτ τον Ριερα.
Τhe African El Mago
Μεσ’ του Μαρόκο το χαμό αστέρας θ’ ανατέλει Του ογδοντα δυο (’82) άνοιξη, η έρημος τον θέλει Τότε γεννιέται o μυθικός της μπάλας δαμαστής ποτέ μπροστά του μη βρεθείς γιατί θα ζαλιστείς
Μα το ταλέντο του γοργά, Γαλλία παει ν’ανθίσει και στην αλάνα της Γκενιόν αυτός θα ξεκινήσει, αμέσως όλους θάμπωσε κι αυτό γιατ’ είχε κλάση και τη Σοσο ακολούθησε, στο Ουεφα για να χάσει…
Να χάσει τότε απ’ αυτούς, που η μοίρα του το ξέρει, το κόκκινο αναγέννηση στο μέλλον θα του φέρει. Δύσκολα χρόνια και έρημα ήρθαν έτσι μοιραία Μα η ώρα εξιλέωσης έφτασε μεσ’το εννέα
Πριν απ’ το θρύλο πέρασμα είχες στην Αρκαδία για δυό χρονάκια αγροτικό έκανες με bastia.. Μαλλί κόντο το κούρεψες, ελίτσα στο τσαούλι τις ντρίμπλες σου τις έκανες, τρέλανες τον ”θειούλη”
Για το λιμάνι τράβηξες, σου άρεσε η πόλη με μπρίο μπάλα χαϊδευες και σε ζηλεύαν όλοι Το 11 του Djordjevic συ πήρες στη φανέλα και οι οπαδοί περίμεναν να σκίζεις τη βαζέλα
Μα πασαπόρτι πέταξε στα μούτρα σου ο Ερνέστο και δυο κουβέντες για να πει φωνάζει το Μοντέστο: ”Απο εντεκάδα μακρυά ήσουν όλα τα έτη, Μπροστά σου πάντα ορθώνονταν Ρομενταλ και Γκαλέτι”
Μα ντριμπλες και τα μαγικά που φτιάχνει ο Ζαϊρί κανείς στης λίγκας μας το pitch το ξέρω δε μπορεί Για σένα και στο facebook θα κόψω κάθε add αρκεί εσύ να ξαναρθείς, στο θρύλο Ζαουάντ…
Πιο πέρα απ’τον Ατλαντικό, στην μακρινή Αργεντίνα γεννήθηκε και του ‘μελλε να έρθει στην Αθήνα. Στον ΠΑΟ μπορεί να έφτασε για λίγα μόνο πέσος μα ήταν τέτοια η κλάση του, ξεχώρισε αμέσως.
Tα drive του απίθανα, η έκρηξη προσόν του κανένας δεν αμφέβαλε ποτέ για το ποιόν του. Ακόμα κι αν δεν ήτανε στο μέγεθος του Γκάλη μπροστά του ποιός ετόλμησε το σώμα του να βάλει;
Τις άμυνες σμπαράλιαζε γιατί έτρεχε με χίλια πολλά γι’ αυτόνε είπανε μα όλα από ζήλεια. Κανένας δεν κατάφερε, κι αυτό ήταν η αιτία, να τον κρατήσει άποντο σ’ αυτήν την κοινωνία.
Τον είπανε ατσούμπαλο, πως τρέχει σαν κριάρι κι ότι αυτός πρωτάθλημα δεν πρόκειται να πάρει. Μα όλοι διαψεύστηκαν, τους έβγαλε όλους λάθος γιατί μιλούσε στο παρκέ το μέγα του το πάθος.
Τώρα η βάνα έκλεισε, το χρήμα εχει στερέψει κι η εποχή η λαμπερή ποτέ δεν θα επιστρέψει. Ούτε παιχτάκια NBA, ούτε μεγάλοι αστέρες που σαν κι εσένα έρχονταν, πάν’ οι καλές οι μέρες.
Το μπάσκετ μας το σκέπασε ψιλή μελαγχολία η απουσία σου Ούγκο μου η βασική αιτία. Που’ναι τα χρόνια τα καλά κι η εποχή εκείνη που στα παρκέ μας κένταγε ο Ούγκο Σκονοκίνι;
Τι άραγε να σκέφτονταν της Μπόλτον τα Αγγλάκια; / Που Ice Man σε βάφτιζαν πριν δώδεκα χρονάκια; / Τους πάγους μήπως σκέφτονταν, που έχει η Ισλανδία; / Απ’όπου εσύ ξεκίνησες και πήγες Ολλανδία; / Τον τρόπο που στα δύσκολα ποτέ σου δεν κωλώνεις; / Το ότι με την ντρίμπλα σου, τους άλλους τους παγώνεις; / Ή άραγε να σκέφτονταν πως έχεις κρύο αίμα; / Και όλοι ενθαρρύνονται απ’το ήρεμο σου βλέμμα;
Μπορεί να είναι όλα αυτά,μπορεί και παραπάνω. / Μα κι αν ποτέ δεν μάθουμε, τον ύπνο μου δεν χάνω. / Και όσοι σε χλευάζουνε, σε λέν’ ραμολιμέντο, / δεν ξέρουν πως δε χάνεται ποτέ του το ταλέντο. / Για όλα τούτα σκέφτηκα τον τρόπο να σε υμνήσω / με ένα ακόμα δίστιχο, χωρίς εγώ να βρίσω. / Γιατί να θέλω πρόεδρο Σεϊχη Αλ Μανσούρ; / Σαν έχω στην ομάδα μου εσένα, Εϊντούρ;
Στη Γερμανία έπαιζες, δεν σ’ ήξερε κανείς και στην Ελλάδα έφτασες, μήπως κι εσύ φανείς στον Γηραιό υπέγραψες και στην Θεσσαλονίκη και το κλισέ σου πέταξες “Τα πάντα για την νίκη!”.
Περνούσαν οι αγωνιστικές, περνούσανε οι μέρες συμμετοχές ελάχιστες, σε πιάσανε οι φοβέρες εσύ όμως επέμεινες και έφτασε η μέρα στην Νέα Σμύρνη σ’ έμαθαν κι ακόμα παραπέρα.
Μηδέν-μηδέν το ημίχρονο, ελάχιστες οι φάσεις Που να ‘ξεράν ότι θα μπεις εσύ να τους γιορτάσεις Στο β’ μπήκες αλλαγή και οι Πάνθηρες γελούσαν ποιος είναι τούτος έλεγαν, μα ύστερα σιωπούσαν.
Δυο γκολάκια πέταξες, μπορούσες και άλλα δύο τα πρωτοσέλιδα έγραψαν “Ανήμερο Θηρίο” κι αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας ξέφρενης πορείας φανέλλα πήρες βασικού, γκολ έβαλες ουσίας.
Σαϊτα από τα αριστερά, της άμυνας εφιάλτης τα μπακ όλα σε έτρεμαν λες κι ήσουν νεκροθάφτης Οι κόποι σου ανταμοίφθηκαν μετά από δυο χρόνια στον Θρύλο όταν είπανε “φέτος φθηνά τα ψώνια”
Ευτυχισμένος δήλωνες γα την μεταγραφή σου η μοίρα όμως έπαιξε πολύ άσχημα μαζί σου Ο κόουτς του Θρύλου έφυγε, και ήρθε ο Ερνέστο και δανεικός είπε να πας και γέλαγε ο Μοντέστο
Στην Κέρκυρα κατέληξες, στην νήσο των ανέμων Και πάλι από τ’ αριστέρα ήσουνα σκέτος δαίμων. Κόντρα στην ΑΕΚ δύο γκολ έβαλες στο ντεμπούτο μα αυτή ήταν μόνο η αρχή στο παραμύθι τούτο
Κι αν μόνο για παραμονή οι Φαίακες μιλούσαν χαρη στις εμφανίσεις σου play off κρυφοκοιτούσαν Με 10 γκολ ήσουν εσύ ο πρώτος κανονιέρης Τις άμυνες ξεκλείδωνες για πλάκα όπως ξέρεις
Κι όταν στον Θρύλο γύρισες έλεγες πως θα μείνεις στις προπονήσεις μοναχά εσύ τα πάντα δίνεις. Ο Ερνέστο όμως ανένδοτος, εκεί είχε μουλαρώσει δεν άλλαζε η γνώμη του ήθελε να σε δώσει
Στα πόδια σου οι σύλλογοι σφαζόντουσαν για μέρες ποιος θα σε πάρει μάλωναν λες κι ήσουν ο Γκουτιέρες Μα εσύ όλους τους έγραψες και είπες “Klein mein” στο Περιστέρι υπέγραψες, μέγα Ντένις Επστάιν.